ၾကာေတာ့ ဒီမ်က္လံုးနဲ႔ဒီ႐ႈခင္းဟာ အသားက်လာတယ္
ၾကာေတာ့ ဒီနားနဲ႔ဒီစကားဟာ သံခင္းတမန္ခင္းဆန္လာတယ္
ဆိုေနက်သီခ်င္းကို ထပ္တလဲလဲျပန္ဆိုေနရသလို
နိစၥဓူ၀ေတြဟာ ေခါက္႐ိုးက်ဳိးလာတယ္

မနက္လင္းၿပီဆိုတာနဲ႔ မ်က္ႏွာသစ္မယ့္ေရခြက္ထဲ
ဒုကၡကို မွန္ေထာင္ၾကည့္ရတယ္
ေတာထေနတဲ့အဆင္မေျပမႈေတြထဲ
ေသြးသံရဲရဲတက္ေခါက္သံေတြ ဗြက္ေပါက္လို႔

စိတ္ကူးေတြ အႀကိမ္ႀကိမ္ ယဥ္မိသမွ်
အဆံုးစြန္နစ္နစ္႐ိုင္းတဲ့တကယ့္ဘ၀
ေရာက္လာမယ္ေျပာတဲ့ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြ
ရင္နဲ႔မဆန္႔ေအာင္ ေမွာင္ခဲ့

အဲဒီလိုနဲ႔
လက္ခ်ည္းဗလာ အိမ္ျပန္ခဲ့ရတဲ့ညေတြ
စိတ္ႏွစ္ခ်ဳိ႕ေအာင္ ထြန္ေၾကာင္းထပ္ခဲ့ၿပီ

ငါးတစ္ေကာင္လို ဟပ္မိဟပ္ရာအစြဲအလန္းေတြနဲ႔
ရွင္သန္မႈဟာ သံသရာခ်ိတ္မွာ ဖ်ပ္ဖ်ပ္လူး ငင္ေနတယ္
ေသခ်ာပါတယ္ . . .
ဒီလူတစ္ေယာက္ရဲ႕ရာဇ၀င္မွာ
ကိုယ့္ဒဏ္ရာကိုယ္ လွ်ာနဲ႔ျပန္လ်က္ေနရတာဟာ
မဆန္းေတာ့ဘူး

                                               ကိုသွ်ား