က်ြန္ေတာ္တုိ ့ရပ္ကြက္က ရွိဳးပြဲ
( ဘာ ..ဒီကေလးေတြ စားစရာမရွိပါဘူးဆုိမွ
ဟုိဟာ၀ယ္ ဒီဟာ၀ယ္နဲ ့
ထုတယ္ကြာ အသုံးမက်တဲ ့အမ်ိဳးေတြ
ေဟ့ ..ဒီတစ္ပါက္မေပးရင္ အိမ္ေပၚကဆင္းေဟ့ )
ဒါ က်ြန္ေတာ္တုိ ့ရပ္ကြက္က တီးခက္ပုံသံစုံေပါ့
နဳိးစက္မလုိ ဘူး မထခ်င္လည္း ထ မသြားခ်င္လည္း သြား
အေျပးအလွ ြား အလုအယက္ အျပိဳင္အဆုိင္ ေစ်းဗန္းေတြခ်ခင္းလုိ ့
ျခေသၤ့ လာေအာင္ ရင္ထဲက မီးစကုိဖုံး မ်က္ႏွာေတြျပဳံးလုိ ့
L ဆုိင္းဆီ လုိ လည္း ရ စႏၵီျမင့္လြင္လုိ လည္း ရ
ပါသမွ်အမယ္အကုန္လုိက္ရြတ္ရတယ္
သူတုိ ့အလင္းေပါက္က မ်က္ရည္စကုိေတာ့ အိမ္၀မွ က်တာ
အဲလုိ ရထားလမ္းလုိ အဲလုိ မူလီျပဳန္းတဲ ့ဘ၀
ေလာဘလည္းျဖစ္ ေဒါသလည္းျဖစ္ ေမာဟလည္းျဖစ္
က်ြန္လည္းျဖစ္ ေရလည္းနစ္ေပါ့
ဒါေပသိ တစ္ကုိယ္လုံး ဆီမ၀င္းေတာင္မွ
မာန ေလးေတာ့ လင္းၾကတာထုံးစံပဲ
ဒီလုိ ခံစားမွုကုိ လက္တစ္ဖက္မွာ ေဆးအပ္ထိုးျပီး
ရင္ဘက္တစ္ျခမ္းနဲ ့တုိက္စစ္ၾကည့္တာ
ကဗ်ာေတာ့မဟုတ္ဘူး ကဗ်ာျဖစ္တယ္
သူတုိ ့က သူတုိ ့ တီတီတာတာေလးေတြ
ပညာတက္ျဖစ္ဖုိ ့ ပညာရွိျဖစ္ဖုိ ့
လက္မထိပ္ အပ္စုိက္ျပီး သူရဲေကာင္းျဖစ္ဖုိ ့
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ ့အသက္ဆက္ေနရတာ
အဲဒါနဲ ့ကုိယ့္ကုိကုိယ္ စေတး
အဲဒါနဲ ့ကုိယ့္ကုိကုိယ္ အဆုံးသက္
အဲဒါနဲ ့ကုိယ့္ကုိကုိယ္ ပုံအပ္ထားၾက
အဲဒါနဲ ့ကုိယ့္ကုိကုိယ္ မုိးမိခံၾကတယ္တဲ ့.။

20.12.2011