ျပဇာတ္ထဲ ေသသြားတဲ့ အိပ္မက္

ရည္းစားေဟာင္းေလးေရ

ငါ့ မျပတ္သားမႈေတြက

မင္းအတြက္ေတာ့

အဆိပ္ခၽြန္ျမျမေတြ ျဖစ္ေနၿပီလား

ေဆာရီးပါကြယ္

ငါ့ပင္လယ္နဲ႔ငါ စီးေမ်ာေပမဲ့

မင္းရဲ႕ ကမ္းေျခမွာမွ ရိုက္ခတ္

လႈိင္းေတြရဲ႕ အနံ႔အသက္ကိုက

တဖက္သတ္ ဆန္ေနၿပီ

မခ်စ္ခ်င္ေတာ့ဘူးကြယ္

အသည္းခြဲခံရပါမ်ားေတာ့

ငါ့ရင္ဘတ္ေတာင္ ငါ မယံုေတာ့ဘူး

ျပာက်သြားခါမွ

ဘယ္သူရိႈ႕တဲ့ မီးလဲေမးရ

ငါလို ခပ္အအေကာင္ကလည္း

မရဲဘဲ ကၽြဲျပဲစီးခ်င္တယ္

မင္းအသံေလးၾကားတိုင္း

ငါ့ သိမ္ေမြ႕ျခင္းေတြ ရိုင္းလာတတ္ၿပီ

မင္းသိရဲ႕လား ေကာင္မေလးရယ္

လူမိုက္ေတြရဲ႕ ရာဇဝင္ကို

လူယဥ္ေက်းေတြ တီထြင္တယ္ဆိုတာ

ေက်းဇူးျပဳၿပီး ငါ့ကို လူမိုက္လို႔ေခၚပါ

အားလံုးကို စြန္႔လႊတ္ခံရမွေတာ့

ငါ သတိလည္း မရခ်င္ေတာ့ပါဘူး

အို  …… အရွင္

တပည့္ေတာ္အား အတိတ္ေမ့ျခင္းကို ေပးသနားပါ

အသစ္ေတြ ေဝဆာတဲ့

မင္း တိုင္းျပည္မွာမွ

ငါက တသက္စာ ေဟာင္းခဲ့

ဒီလိုနဲ႔ … …. … ေဝး

ေသြးေတြလည္း ေျခာက္လြင့္ကြဲေၾက

ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ရဲ႕ မာနခပ္အိုအိုနဲ႔

ငါ ႏွလံုးအိမ္ကို တြန္းလွန္ၿဖိဳခြဲ

အထားအသိုမ်ား လြဲေလမလားလို႔

စကားပံုထဲက ေရ

သဲေတြကို ဆြဲငင္ေခၚေဆာင္ေနဆဲပါပဲေလ

တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ငါ့ကဗ်ာေတြမွာ

ကာရံေတြကင္း

သစၥာေတြသာ မီးပြင့္လို လင္းလာခဲ့

ကိုယ့္အသည္းကိုယ္ပိုက္

ေခါင္းငိုက္စိုက္ေနလိုက္ေတာ့

ေဟာဒီတခန္းရပ္ျပဇာတ္

ငါ့ အိပ္မက္ကို

ရက္ရက္စက္စက္ သတ္သြားတယ္။

ခ်ီရြန္ ( ပုလဲ )