အဲ့ဒီ့  ေကာင္းကင္ေပါ့…
နီလြင္ထစ္ခ်ဳန္းလို႔
မုန္းစရာ ေကာင္းေအာင္
၀ုန္းဒိုင္းက်ဲ ျပခဲ့တာေလ… ။

တကယ္ဆို…
နဲနဲေလး လြဲေနတဲ့
ဒီေကာင္ကေတာ့…
စကၠဴမွင္ တစ္မ်ဥ္းေအာက္မွာ
” အညတရ ” လို႔ စာရင္းေပါက္ခဲ့ၿပီ… ။

ဟုတ္ပါတယ္…
ကၽြန္ေတာ္ဟာ ” အညတရ ” ပါ

ဒါေပမယ့္…
ခပ္ညံညံေကာင္ရဲ႕
လက္ဖ၀ါးနဲ႔လည္း
အနတၱေတြရဲ႕ ဘ၀မ်ားကို
မိုးထားေပး ပါရေစ… ။

ဘ၀တစ္ေလ်ာက္လံုး
မေရာက္မခ်င္း လွမ္းခဲ့တဲ့ေတာင္
ေဟာ့ဒီေကာင္ က်မွ
မေရာက္ႏိုင္ေအာင္ ေမွာင္ေနတယ္… ။

အရာရာ မဲ့ သူရဲ႕စကားမို႔
ဘယ္သူကမွ နားေထာင္မေပးခဲ့ၾကဘူး။

အဲ့ဒီ့ေကာင္ေပါ့…
ခပ္ေငါ့ေငါ့ အေတြးနဲ႔
ေမးခဲ့ဖူးပါတယ္။

” ထူးမျခားတဲ့ေကာင္းကင္မွာ
ေတာင္းခ်င္သူေတြ အတြက္ေကာ
ေနမထြက္ေတာ့ဘူးလားလို႔… “

ထားပါေတာ့ေလ…
ငါ ဆိုတာ အညတရပါ။

မလွပတဲ့ ေန႔ရက္ေတြအတြက္
ပင္လယ္ပ်က္ကိုလည္း ေက်ာ္မယ္။
ေတာနက္ကိုလည္း ျဖတ္မယ္။

တတ္က်ဳိးေတာ့ လက္ထိုးေလွာ္တာေပါ့
လက္က်ဳိးေတာ့ ေျခထိုးေလွာ္မယ္။

ေမာ္မဆံုးတဲ့ ကမ္း
လွမ္းရင္းလွမ္းရင္း ျမန္းၾကတာေပါ့… ။