အနက္ေရာင္ကိုေျဗာင္ဝတ္တဲ့ေခတ္

ပိတ္ကားပြင့္သြားသည္။
ဇာတ္ခံုထက္တြင္ ေမွာင္အတိ။
ပကတိ ဘာမွမရွိသေယာင္။

ေၾကာင္ေၾကာင္ၾကားၾကားနဲ႕ေကာင္
လူေျပာင္ ငါက
လူလည္ေခါင္မွာ ကံနိမ့္ျပရေတာ့မွ
အက် သာေစေတာ့ရယ္လို႕
ဂြမ္းကပ္ေတြလဲ အထပ္ထပ္
ေဘာင္းဘီမွာ ခ်ဳပ္ရက္။

အလင္းတစင္း ထိုးက်သည္။

ႀကိဳးတန္းေပၚ တည့္တည့္ေလွ်ာက္ျပလို႕မွ
မေက်နပ္ႏိုင္တာ
က်ဳပ္ က် ျပရဦးမွာေပါ့။

ေျမနိမ့္ရာလွံစိုက္တာကို
ဘယ္သူက ေက်နပ္လဲ။
က်ဳပ္ အရိုက္အႏွက္ခံရခ်ိန္
လူေတြမ်ား
တဟားဟားပဲ။

ရက္စက္မႈဟာလဲ
ဟဒယရႊင္ေစတတ္တာပဲ။

အလြမ္းဇာတ္လဲ
က်ဳပ္မကတတ္ပါဘူး။
‘ဒီေတာ့
ဒီဇာတ္မွာ
လူသိမ်ားဖို႕
က်ဳပ္ ရက္စက္မႈနဲ႕တြဲဖက္ရမယ္။

ခုမ်ား
လူကို လည္လွီးသတ္ျပေတာင္
သူတို႕က ဟားတိုက္ရီေသး။

သူရဲေကာင္းသူခိုးလိုလို…
အနက္ေရာင္ကို ေျဗာင္ဝတ္တဲ့ေခတ္မွာ
အခ်စ္ဆိုတာလဲ
မတရားတာ မရွိဘူးပဲ။
မဟုတ္ဘူးလား။
အခ်စ္ကို ဓားျပတိုက္ယူ အျပ
က်ဳပ္ ပြဲမွာ
ႀကိတ္ႀကိတ္ကိုတိုးလို႕။

ေနာက္မွ
အားလံုးက
က်ဳပ္ကို
အဓိကတရားခံအျဖစ္
စြပ္စြဲၾကတယ္။

တကယ္ဆို
က်ဳပ္က
ၾကည့္မွန္တစ္ခ်ပ္နီးနီရယ္…

ဘယ္ေနရာဝယ္ဝယ္ပါ။

ဇ 1ဂြဲ

In: ကဗ်ာ Posted By: Za TaGwel Date: May 10, 2010  All Time