ထိတ္လန္႔မႈဟာ
ဘယ္ေလာက္ နက္ရွဳိင္းေနျပီလဲ …
ေပ်ာ္ရႊင္မႈကို
ဒန္းလိုလႊဲေနရတာ ေမာျပီ …
ပစ္တင္လိုက္ရတဲ့ နားလည္မႈဟာ
တစ္ခါတစ္ခါ ျပန္က်မလာဘူး …
ရပါတယ္ …
ယံုၾကည္ မေပးပါနဲ႔ …
အေကာင္းဆံုး ရွင္သန္ေနထိုင္ႏိုင္ျခင္းဆိုတာ
အဆိုးဆံုးေတြကို ရင္ဆိုင္ေနထိုင္ႏိုင္ျခင္းပါပဲ …
နားလည္ပါတယ္ …
ေမ့ထားခဲ့ရတဲ့ျမိဳ႕က
လက္ကေလးခ်ိဳး၊ သခ်ာၤေလးတြက္တတ္ရံုနဲ႔
ျပန္လာလို႔မရဘူးဆိုတာ  …
သူလိုကိုယ္လို
ေက်ာေပၚမွာ အိမ္ေဆာက္တိုင္းကစားၾကည့္ရင္း
ကိုယ္ဆံပင္ရွည္ဖူးခဲ့ေပါ့ …
ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ရယ္သံတစ္ခုဟာ
ျပတ္ျပတ္သားသားရွိခဲ့ဖူးရင္ ေကာင္းမယ္ …
ေႏြးေႏြးေထြးေထြး စိတ္ကူးတစ္ခုဟာ
စိမ္းစိမ္းလန္းလန္းရွိခဲ့ဖူးရင္  ေကာင္းမယ္ …
မ်က္ႏွာဖံုးေတြနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေနသေရြ႕
ယုန္လက္နဲ႔  ဝံပုေလြရုပ္ထု ဆက္ထုေနရဦးမွာေပါ့ …
ဓါတ္မီးတိုင္ေအာက္က တိတ္ဆိတ္မႈတစ္ခ်ိဳ႕ကို
ခြဲစိတ္ေလ့လာဖို႔ေတာ့လိုေနျပီ …
မြတ္သိပ္မႈဆိုတာ သိပ္ကူးစက္လြယ္တယ္မဟုတ္လား …
ဆာေလာင္မႈ ဧည့္မွတ္တမ္းမွာ
ကိုယ္တစ္ေယာက္ထဲထိုင္သြားတယ္ …
လူေတြအေၾကာင္းပိုနားလည္လာေလေလ … အသက္ရွဴသံေတြကို ပိုစာနာမိေလေလပဲ။ ။

သက္ေထြး
၁၅ ဇြန္ ၂၀၁၁ မနက္ ၁၀း၄၆