တန္ျပန္ဟပ္မႈမလိုအပ္တဲ့
အခ်စ္အေၾကာင္းေရးဖြဲ့သီလို့
တစ္ေထာင့္ငါးရာကို
စိတ္ကူးခံစား
မိုးေရစက္ေတြ ငါ့ေရွ့မွာ
ခုန္ေပါက္ေျပးလႊားေနတယ္။

သည္းႏိုင္လြန္းတဲ့ မိုးေရစက္ေတြ
ငါ့ရင္ခြင္ထဲ ၾကဲပက္ေပးပါ။
ကႏုကမာလိုပဲ ႏူးညံ့လြန္းတဲ့
အသားစိုင္တြင္း မသိမသာေလးပါပဲ
ငုပ္လွ်ိဳးေနတယ္။

မ၀ံံ့မရဲအၾကည့္ေတြၾကား
စမ္းေခ်ာင္းေလးေတြ ျဖတ္္ဆင္းသြားတယ္။
မခ်င့္မရဲ မေျပာေလးေေတြၾကား
တစ္စံုတစ္ရာရယ္ ထိန္းခ်ဳပ္ထားတယ္။
ေျခလွမ္းေတြရယ္
တမင္တကာအကြက္ဆင္လုိ့
သူေရွ့မွာ ဦးခိုုက္ေစတယ္။

ငါငိုရင္ ေက်ာင္းနီနီၾကီးက
ငါနဲ့အတူ မ်က္ရည္ျဖိဳင္ျဖိဳင္က်ေပးလို့
ငါလြမ္းေနရင္လည္း ငါနဲ့အတူ
ပ်ားပန္းခတ္မွ် လႈပ္ရွားေနတဲ့
ျဖဴစိမ္းေတြၾကား
ျငိမ္သက္ေတာင့္တင္းလုိ့ေပါ့။

မႈန္ကုတ္ကုတ္ပုံရိပ္ေလးတစ္ခု
မ်က္စိေထာင့္နားမွာ လစ္ဟာခဲ့ရင္
ေက်ာင္းတက္ရက္ေတြ အသက္မပါေတာ့ဘူး။
ငါရႈတဲ့ေလေတြ အာဟာရေတြလိုအပ္ေနတယ္။
ငါညည္းတဲ့သီခ်င္းေတြ
ကာရန္ေတြေပ်ာက္ဆံုးေနတယ္။
ငါဆြဲလိုက္တဲ့ စုတ္ခ်က္ေတြ
သတိတရားေတြအထိန္းအကြပ္မဲ့ေနျပီေလ။

သစ္ရြက္ေၾကြေတြကိုျဖတ္နင္း
မႏိုင့္တႏိုင္၀န္ေတြကို ထုပ္ပိုး
နံနက္ေစာေစာ ေနေရာင္ျခည္ေအာက္
ေရွ့ေရးအတြက္ ၾကိဳးကုတ္ေနတဲ့
ျဖဴစိမ္းေလးရဲ့ ရင္ထဲမွာ
ဘယ္သူမွမသိတဲ့ ခ်စ္ျခင္းအလကာၤတို့
အေရာင္လက္ေနတယ္။

အဘိဓမၼာေၾကျပီးသား ငါ့အတြက္
သဘာ၀တရားၾကီးရယ္
ႏႈတ္ကိုဆြံ႔အေစခဲ့ျပီေလ။
အေရာင္မတင္ရေသးတဲ့
ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ကို ပိုက္ေထြးလုိ့
အေရာင္ေဖ်ာ့ေတာ့ေတာ့အိမ္မက္ေတြၾကား
ငါကေတာ့
အိမ္မက္ေတြနဲ ကြန္ျမဴးလို႔ေကာင္းတုန္း။

                                 ညိဳလင္းသစ္