ဒီအခန္းဟာ ဥယ်ာဥ္မဟုတ္ဘူး
႐ႈခင္းေတြကို ျပန္ယူသြားပါ …
ေနကာမ်က္မွန္တစ္လက္ေလာက္
အလင္းတန္းေတြအေၾကာင္း
ဘယ္သူမွပိုမသိပါဘူး …
မ်က္၀န္းလွလွေလးကို
ၿပီးစလြယ္ ခြၽတ္ပစ္လိုက္ပါဦး မာရီယာ …
အရင္လို
လူေျပာမ်ားလြန္းလွတဲ့
တနဂၤေႏြအေၾကာင္းပဲလား …
ဖုန္းခြက္ထဲ
နံနက္ခင္းသက္ျပင္းေတြ
သြင္းယူ၊ ခင္းက်င္း၊ ျပသ႐ံုပဲမဟုတ္လား …
အံု႔ဆိုင္းေနတဲ့ ဆက္ဆံေရးမွာ
အသံတေစၧေတြ
ကူးခတ္လႈပ္ရွားေနၾကပံုက
သီအိုရီအိုတစ္ခုလို စိုထိုင္းၿငီးေငြ႕ခ်င္စရာ …
လိပ္ယူလို႔မရႏိုင္ေတာ့တဲ့ စြန္ႀကိဳးတစ္စလို
မင္းႏႈတ္ခမ္းေတြ
လိုတာထက္ က်စ္လစ္တင္းရိေနလြန္း
အရာရာဟာ လွေနဆဲပါ မာရီယာ …
အရင္လို
လက္သည္းအရွည္ ျပန္ထားပါဦး …
လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ဆိုတာ
လက္သည္းခြံေလးေတြရဲ႕ေအာက္က
ဖက္ရွင္အေသတစ္ခုလို႔
အေျခာက္ခံေနတဲ့ စိတ္ကူးမ်ိဳးနဲ႔
မရယ္မျပံဳး လိမ္းျခယ္ထားပါဦး …
လူျမင္မခံႏိုင္တာကိုက
မ်က္ရည္တို႕ရဲ႕ သဘာ၀ပဲ …
အဲ့ဒီလို မ်က္လံုးမ်ိဳးနဲ႔ မၾကည့္ပါနဲ႔ …
ကဗ်ာေရးသူဟာ အိပ္ေငြ႕ခ်သူမဟုတ္ဘူး
ဒါေၾကာင့္ ရင္ဘတ္အငွားနဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္မေနေစခ်င္ဘူး …
အဓိပၸာယ္ကို ဆံပင္အတိုျဖတ္သလို
မင္းစြန္႔လႊတ္ခဲ့ဖူးသလိုမ်ိဳး …
ခံယူခ်က္ကို ရစ္သမ္အပိုတစ္ခုလို
မင္းတီးခတ္ၾကည့္ခဲ့ဖူးသလိုမ်ိဳး …
ရွင္သန္ပါ  …
ျပန္လည္ ရွင္သန္ပါ မာရီယာ …
ေနာက္ …  ဒီအခန္းထဲက
ေမွ်ာ္လို႔ရတဲ့ ႐ႈခင္းေတြကို ျပန္ယူသြားေပးပါ။ ။

သက္ေထြး
၈ မတ္လ ၂၀၁၁ ည ၆း၀၇