မင္းထြက္ခြာသြားခ်ိန္တုန္းက အိမ္ေရွ႕မွာ ေလးနာရီပန္းေတြပြင့္ေနခဲ့သည္။မင္းစိုက္ပ်ိဳးခဲ့သည့္ ပန္းပင္ေတြပါပဲ။

ညေနခင္း။

တိမ္နီေရာင္ျဖင့္ ေကာင္းကင္တစ္ခြင္မွာ လိေမၼာ္ေရာင္ေတာက္ပေနခဲ့သည္။သစ္ရြက္ေတြေရာ တိမ္ေတြေရာ  ေမလ၏ မိုးစက္မိုးေပါက္မ်ားကို တမ္းတေနခဲ့ခ်ိန္။

မင္းဘယ္ေတာ့မွ ျပန္ေရာက္မည္ဟုမသိႏိုင္ပါ။ ျပန္လာခ်င္မွလည္း လာေတာ့မည္။ေစာင့္မေနေတာ့ဘူးဟု ကိုယ္မွာလုိက္ေသာ္လည္း မင္းမသိေအာင္ မင္းကို ေစာင့္ေနခဲ့မိသည္။

 ဘယ္အခ်ိန္ပြင့္လာမည္မွန္းမသိႏိုင္ေသာ ပိတ္ထားသည့္ တံခါးတစ္ခ်က္ကို ေငးေမာၾကည့္ေနသလုိ၊ ညိဳးေရာ္လုိ႔ ငံုသြားေသာ ပန္းတစ္ပြင့္ကို ေရထဲမွာစိမ္ၿပီး ျပန္ပြင့္လန္းလာေလႏိုးနဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္တႀကီး ေစာင့္ေနသလုိ။

ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္။

ေ၀းၿပီဆိုမွေတာ့ တိတ္ဆိတ္စြာ ေ၀းကြာခဲ့ရတာ ေကာင္းပါသည္။

ကိုယ္က ညေမွာင္ေမွာင္မွာ မ်က္ႏွာကို ေကာင္းကင္ဆီေမာ့လ်က္ ၾကယ္ေတြကိုေရတြက္ဖုိ႔ ႏွစ္သက္သည္။ မင္းက နံနက္ခင္း ဆန္းစေနျခည္ေအာက္မွာ ႏွင္းမႈန္ေတြေနာက္ ေျပးလုိက္ဖုိ႔ ႏွစ္သက္သည္။

မတူျခားနားမႈတိုင္းသည္ စိတ္ပ်က္စရာ စိတ္ရႈပ္ေထြးစရာမဟုတ္။ တူညီမႈတိုင္းသည္လည္း ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ႕စရာမဟုတ္။

အခုကိုပဲၾကည့္။ကိုယ္တုိ႔ေဖာက္ခဲ့ၾကသည့္လမ္းက အေတာ္ေလးပီျပင္လာခဲ့ၿပီ။

ကိုယ့္အသက္ ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္အရြယ္၊ေတာင္တန္းတစ္ခု၏ အရိပ္ေအာက္မွာ ညခ်မ္းညိဳသည္အထိ ကိုယ္မတ္တပ္ရပ္ေနခဲ့ခ်ိန္တုန္းက ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာအေ၀းမွာ မငး္ရွိေနလိမ္မည္ဟု နည္းနည္းမွ်ပင္ စိတ္ကူးယဥ္မၾကည့္ခဲ့မိပါ။

“မေ၀းခ်င္ဘူး”

မင္းႏွင့္ကိုယ္ ၿပိဳင္တူညည္းညဴၿပီး အတူတူၿပံဳးခဲ့ၾကဖူးသည္။

“မေ၀းခ်င္ရင္ မနီးၾကစို႔နဲ႔”

ေကာင္းျပီေလ။တစ္ခါတေလေတာ့ ျမစ္တစ္ခုတည္းမွာ ႏွစ္ေယာက္အတူရြက္လြင့္ၾကမည္။ တစ္ခါတေလေတာ့ ပန္းပြင့္တစ္ပြင့္တည္းကို ႏွစ္ေယာက္အတူနမ္းရိႈက္ၾကမည္။

ေအးျမခ်မ္းေျမ႕ျခင္းတိမ္တိုက္ေပါင္း သံုးဆယ္။ကိုယ့္ကို မင္းခ်စ္ခဲ့တာ တိမ္တိုက္ေပါင္း သံုးဆယ္။

ခရီးဆံုးပန္းတုိင္မပါ။ အနာဂတ္မပါ။ရယူလိုမႈမပါ။ေပးျခင္းသက္သက္ျဖင့္ ကိုယ္တုိ႔တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ျပည့္စံုေစခဲ့ၾကသည္ ။ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းအိပ္မက္ တစ္ခုတည္းေအာက္မွာ ေကာင္းကင္တစ္ခုတည္းေအာက္မွာ။ ကိုယ္တုိ႔အသက္ရွင္ခဲ့ၾကပါသည္။

ကိုယ္ႏွင့္မင္းအၾကားမွာ မဟာရံတံတုိင္းႀကီးလည္း ျခားမေနခဲ့။ပင္လယ္ႀကီးလည္း ကာဆီးမထားခဲ့။ပါးလႊာေသာ တိမ္လႊာေလးတစ္ထပ္သာ ျခားခဲ့သည္။ သို႔ပါလွ်က္ ကြာေ၀းသည္ကလည္း ေဆာင္းရာသီေပါင္း ႏွစ္ဆယ္၊မိုးရာသီေပါင္းႏွစ္ဆယ္၊ ေႏြရာသီေပါင္း ႏွစ္ဆယ္၊ရာသီေျခာက္ဆယ္။

ကိုယ္ေက်နပ္ခဲ့ပါသည္။

မင္းကိုမေျပာခဲ့မိေသာ အရာေတြအတြက္ကိုယ္ကို မင္းခြင့္လႊတ္ပါ။လ်ိဳ႕၀ွက္ျခင္းဟူသည္ အျမဲတေစဖြင့္ၾကည့္ေကာင္းေသာ ပန္ဒိုရာ ေသတၱာတစ္ခုေတာ့မဟုတ္။ မသိခဲ့ရလွ်င္ အေကာင္းသားဟု တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ မင္းေနာင္တရမိသြားမွာကို ကိုယ္မခံစားခ်င္ပါ..။

     တစ္ခုေသာ ျမက္ခင္းျပင္တြင္ပိုးစုန္းၾကဴးေတြ လင္းလက္ေတာက္ပေသာ ညခ်မ္းတစ္ခုတုန္းက သူုတုိ႔ကိုေငးေမာၾကည့္ရင္း ကမၻာေလာကတြင္ မင္းရွိေနခဲ့လိမ့္မည္ဟု မသိေသးပဲ ကိုယ္မင္းကို တမ္းတမိခဲ့ဖူးသည္။

   ငါလတစ္စင္းမျဖစ္ခ်င္ဘူး။။ ၾကယ္တစ္စင္းပဲ ျဖစ္လုိက္ခ်င္တယ္။ကိုယ္ပိုင္အလင္းေရာင္ေလးနဲ႔ ဘယ္ေလာက္ပဲမွိန္ေနပါေစ။ေက်နပ္ခ်င္တယ္။ ေဘးမွာအတူလုိက္ပါ့မယ္သူရွိရင္လည္း ၾကယ္ကေလးတစ္စင္းပဲ ျဖစ္ေစခ်င္တယ္။အဲသည္အေတြးလည္းၿပီးေရာ ကိုယ္မ်က္ႏွာမူရာအေရွ႕ေကာင္းကင္မွာ ေငြၾကယ္စင္တစ္ပြင့္ ေပၚလာခဲ့သည္။ထုိညက လေတာ့မသာခဲ့။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ေက်နပ္ခဲ့သည္။

 ကိုယ္က စၾကာ၀ဠာမွာ အလင္းျဖန္႔က်က္ႏိုင္သည့္ ၾကယ္ေသးေသးေလး လုိခ်င္ေပမယ့္ မင္းက ကမၻာေလာက၏ ေထာင့္တစ္ေနရာရာမွာ အလင္းေရာင္ေပးႏုိင္သည့္ ခပ္ေသးေသးမႊားမႊား မီးျပတိုက္တစ္ခုသာ ျဖစ္ခ်င္ခဲ့သည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္တုိ႔ေရးရမည့္ စာမ်က္ႏွာေပါင္းမ်ားစြာ က်န္ေသးသည္။

    ေ၀းဖုိ႔အခ်ိန္မတိုင္ေသးပါဘူး..။

 

**********************

“မင္းေနခဲ့ဖူးတဲ့ေက်ာင္းကို ကိုယ္ၾကည့္ခ်င္တယ္”

သူငယ္တန္းမွစ၍ ဆယ္တန္းအထိေနခဲ့သည့္ေက်ာင္းက သံုးေက်ာင္း။ တကၠသိုလ္တက္သည့္အခါ ေနရသည့္ေက်ာင္းက တစ္ေက်ာင္း။ဘြဲ႕လြန္ဒီပလုိမာ တက္သည့္အခါ ေနရသည့္ေက်ာင္းကတစ္ေက်ာင္း။ဘြဲ႕လြန္ မာစတာတန္းတက္သည့္အခါ ေနရသည့္ေက်ာင္းကတစ္ေက်ာင္း။

“ဘာျဖစ္လုိ႔ေက်ာင္းကို ၾကည့္ခ်င္ရတာလဲ”

 “ေအာ္ မင္းေနခဲ့တဲ့ေက်ာင္းမုိ႔ေပါ့။ မင္း စာသင္ခဲ့တဲ့အခန္း၊ မင္းထိုင္ခဲ့တဲ့ထိုင္ခံု၊ မင္းစာေရးေနက် စားပြဲခံုေလး၊ မင္း ထုိင္ခဲ့ဖူးတဲ့ သစ္ပင္။အဲဒါေတြကို ကိုယ္ျမင္ခ်င္တယ္။ ကိုင္ၾကည့္ခ်င္တယ္”

 မင္းဘာမွမေျပာပဲ ရယ္ေမာပါသည္။

တစ္ခါမွာေတာ့ မင္းက ကိုယ့္ကို စက္ဘီးေပၚမွာ တင္နင္းလွ်က္ အထက္တန္းေက်ာင္းကို လုိက္ျပခဲ့သည္။

” ဒါက ကိုးတန္း ဆယ္တန္းမွာေနခဲ့ရတဲ့ေက်ာင္းေလ။ ဒီေက်ာင္းကို ကိုယ္သိပ္ေတာ့ မစြဲလမ္းဘူး”

“မင္းစာသင္ခဲ့တာ  ဘယ္အဆာင္လဲ”

       မင္းက ခပ္ေ၀းေ၀း စိန္ပန္းပင္ႀကီးေအာက္မွအေဆာင္သစ္ကို ညႊန္ျပသည္။

“အဲဒီမွာ ကိုယ့္ေျခရာလက္ရာဘာမွမက်န္ေတာ့ဘူး။ ေက်ာင္းေဆာင္က အသစ္ေဆာက္ထားတာ။ခံုအသစ္၊ နံရံအသစ္၊ အားလံုးအသစ္”

“ဟင္”

ကုိယ္ စိတ္ပ်က္သလုိျဖစ္သြားသည္။

“ေျမႀကီးကေတာ့ အသစ္မဟုတ္ႏိုင္ပါဘူး”

“ေျမႀကီးကလည္း အသစ္ေပါ့ကြာ။အစအဆံုးအသစ္ပါဆို။ နဂိုက အုတ္သမံတလင္းအႀကမ္း။ အခု အုတ္သမံတလင္းအေခ်ာ”

“ေတာ္ၿပီ”

ကိုယ္တုိ႔စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ရယ္ေမာခဲ့ၾကသည္။

ကိုယ့္ေက်ာင္းကို မင္း ျမင္ရသည့္အခါမွာလည္း မင္းကို သည္လုိပဲ ေျပာခဲ့ရသည္။

“အဲဒါ ကိုယ္ေနဖူးတဲ့ ေက်ာင္းေဆာင္မဟုတ္ဘူး။ ဒါက အသစ္စက္စက္။ အဲဒီမွာ ကိုယ့္ေျခရာမရွိဘူး”

          ဆယ္စုႏွစ္ ကာလေတြလြန္ရံုႏွင့္ အေျပာင္းလဲႀကီးေျပာင္းလဲခဲ့ေသာ စာသင္ေက်ာင္းအေဆာက္အအံုေတြအေၾကာင္း ။

          ဆယ္စုႏွစ္ကာေတာင္ မလြန္ေသးခင္အခ်ိန္အတြင္း အေျပာင္းလဲႀကီးေျပာင္းလဲခဲ့ေသာ ေက်ာင္းသားက်င့္၀တ္ စံႏႈန္းေတြအေၾကာင္း။

ကိုယ္တို႔ေရာက္တတ္ရာရာ ေျပာရင္း မင္းေရာ ကိုယ္ေရာ အနာဂတ္ကို လြမ္းခဲ့ၾကဖူးသည္။

“ကိုယ့္အိပ္မက္ေတြ မႈန္၀ါးကုန္ၿပီ”

          မင္းက တိုးတိုးေလးေရရြတ္ေတာ့ မင္းလက္ကို ကိုယ္ ဆုပ္ကိုင္လ်က္ ဖ်စ္ညွစ္အားေပးခဲ့ရသည္။သို႔ေသာ္ ကိုယ္တုိင္ကေတာ့ ကေလးဘ၀အရြယ္မွာ ကိုယ့္အစ္မ၏ ရည္းစားစာကို ခိုးဖတ္စဥ္က အစ္မရည္းစားက ေရးသည့္စာေၾကာင္းတစ္ေၾကာင္းကို ကုိယ္ သတိရမိသြား၏။

“ခါခ်ဥ္ေကာင္ မာန္ႀကီးလုိ႔ ေတာင္ႀကီးကို ၿဖိဳမယ္ႀကံေပမယ့္ ခါးမသန္တဲ့အျဖစ္ေတြပါ ကေလးရယ္”တဲ့။

          ကိုယ္ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြနဲ႔ နာက်င္ခါးသီးစြာ အားတင္းရသည့္အခါမ်ိဳးမွာ ကိုယ့္ေဘးမွာ မင္းရွိေနရံုေလး ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တာ ကိုယ္ေလာဘမ်ားသိပ္ႀကီးသြားမိသလားကြယ္။

          အခုေတာ့ ကိုယ္စိတ္ညစ္အားငယ္တုိင္း မင္းသီဆုိျပခဲ့ဖူးသည့္ သီခ်င္းကို ျပန္လည္ၾကားေယာင္ ခံစားရင္း အားတင္းခဲ့ရၿပီ။

          ပင္လယ္ျပင္မွာ သေဘာထားေျပာင္းလြန္းတယ္။ကံတရား ေရလိႈင္းမ်ားႏွင့္ ႀကံဳလာသူကို ကူညီဖုိ႔ ႀကိဳေနေစာင့္ေနမယ္    ပင္လယ္ဟာ ရိုင္းစိုင္းၾကမ္းတမ္း ႏူးညံ့မုန္တုိင္းမ်ားနဲ႔ လိႈင္းတစ္ပိုးေက်ာက္ေဆာင္ တစ္ခါတစ္ရံလည္း ၿငိမ္းေအးလွပမယ္။ဒီလုိအေျခအေနေတြ မင္းျဖတ္ခဲ့ရသမွ် ပင္ပန္းေနတဲ့ မင္းရဲ႕ႏွလံုးသားေလးကို အနည္ထိုင္ဖို႔ ဒီမွာ နားပါကြယ္။

          ယံုၾကည္စြာပင္ ကိုယ့္ရဲ႕အေသြးမ်ား ခန္းေျခာက္သြားတဲ့အထိ ေလာင္ကၽြမ္းရင္းနဲ႔ အလင္းမ်ားရဖုိ႔ ကိုယ္ပိုင္အလင္း မင္းအတြက္ကိုယ့္ရဲ႕အခ်စ္။

ျမက္ေတာရွည္ရွည္ေတြထဲမွာ ေရစပ္စပ္ကြင္းလယ္ေကာင္မွာ ညေနအေမွာင္ထဲကေန အလင္းေရာင္ေသးေသးငယ္ငယ္ေလးေတြ မွိတ္တုတ္ မွိတ္တုတ္ လင္းလုိက္ ေပ်ာက္လုိက္။

“ဟိုမွာၾကည့္စမ္း။ ၾကယ္အေသးစားေလးေတြ က်ေနတာပဲေနာ္။ ပိုးစုန္းၾကဴးေလးေတြ”

          ကိုယ္စိတ္ေျပာင္းသြားေအာင္ မင္း က အေျခအေနကို လမ္းလႊဲယူတတ္သည္။

“ၾကယ္မႈန္မႈန္ေလးေတြလုိ႔ ေျပာၾကရေအာင္ပါ” ကိုယ္ကျပန္ေျပာသည္။ထုိ႔ေနာက္ကိုယ့္ေခါင္းထဲသို႔ စကားတစ္ခြန္းေရာက္လာသျဖင့္ ရြတ္ဆိုလုိက္မိသည္။

“ၾကယ္ေတြက အနက္ေရာင္ညမွာ ေငြမႈန္ေတြလုိ တြယ္ကပ္ေနၾကတယ္”

“ဟာ စကားလံုးေလးက လွလိုက္တာ”

မင္းက ေကာက္ခ်က္ခ်ေတာ့ ကိုယ္အသာၿပံဳးမိသည္။

          ကုိယ္မေန႔ညက ဆီလ္ဗီယာေလာ့သ္ ၏ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ဖတ္ခဲ့သည့္အေၾကာင္း မင္းကို မေျပာခဲ့ပါ။ ေျပာလွ်င္မင္းကေမးသည္။

ဘာကဗ်ာလဲ။

ႏွစ္မ်ားတဲ့

ဆီလ္ဗီယာပလာ့သ္ဆုိတာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သတ္ေသသြားတဲ့ ကဗ်ာဆရာမမဟုတ္လား။

အင္း။

ဘာအေၾကာင္းေရးထားသလဲ အဲဒီကဗ်ာက၊

ထုိအခါ ကိုယ္ေရရြတ္ျပရေတာ့မည္။

“အို ဘုရားသခင္။ကၽြန္မကသင့္လိုမဟုတ္ပါ

သင္၏ ေလဟာနယ္အနက္ေရာင္ထဲမွာ

ၾကယ္ေတြေနရာအႏွံတြယ္ကပ္လုိ႔..

မိုက္မဲေတာက္ပတဲ့ပြဲေတာ္သံုးပန္းစကၠဴစတစ္စ။

ထာ၀ရကို ကၽြန္မ ၿငီးေငြ႕တယ္။ဘယ္တုန္းကမွ ကၽြန္မ မလုိခ်င္ခဲ့ပါ”

          အဲသည္လုိဆိုလွ်င္ မင္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားပါလိမ့္မည္။

ထာ၀ရ။ ထာ၀ရ ကိုယ္ မယံုၾကည္။လုိလည္း မလုိခ်င္။ ကိုယ္ လုိခ်င္တာက အခ်ိန္ကာလအနည္းငယ္ေလးပါ။

          မင္းကိုဖတ္ျပခ်င္သည့္ စာအုပ္ေတြအတြက္အခ်ိန္။

          ကိုယ့္ကို မင္းဖတ္ျပေစခ်င္သည့္စာအုပ္ေတြအတြက္အခ်ိန္။    

မင္းနဲ႔အတူ ေထြးဆုပ္ၾကည့္ခ်င္ေသာ တိမ္ေတြအတြက္အခ်ိန္။

          ဒါေပမယ့္ မင္းႏွင့္ကိုယ္ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ေပးလုိ႔ လက္ခံလုိ႔မရေသာအရာမွာ အခ်ိန္ျဖစ္သည္။

ဒါေၾကာင့္ မင္းနဲ႔ ကိုယ္ ေ၀းၾကရျခင္းျဖစ္သည္။

     ******************************************************

          ကိုယ့္ကို မင္းထားရစ္ခဲ့တာက လက္ခ်ည္းသက္သက္မဟုတ္။ကိုယ့္လက္ထဲကို ေမွာ္ဦးထုပ္တစ္လံုး မင္းထည့္ေပးခဲ့သည္။အဲသည္ ဦးထုပ္ထဲကေန မင္းေတာင္ အံ့ၾသသြားမည့္ အရာ၀တၳဳေတြ တစ္မ်ိဳးၿပီးတစ္မ်ိဳး ထြက္လာေနလုိက္တာ။

ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္း အရုပ္ႀကိဳးျပတ္ပံုလဲသြားႏုိင္သည့္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္က တစ္ခု၊

          သူတစ္ပါးအေပၚ ၾကိဳတင္ယံုၾကည္မႈထားတတ္ၿပီး ဘယ္ေတာ့မွ အဲသည္ယံုၾကည္မႈကို တံုျပန္မခံရေသာ အေဟာသိကံ စိတ္ေစတနာကတစ္ခု။

          ျဖတ္ဖုိ႔ရန္ အလြန္ခက္ခဲလွေသာေသးငယ္စြာခိုင္ၿမဲသည့္ ’မင္း’ ဆိုသည့္ ႀကိဳးကတစ္ေခ်ာင္း။

ဒါေပမဲ့…

ထိလုိက္သမွ်အရာရာကို အရည္ေပ်ာ္သြားေစႏိုင္သည့္ အႏုပညာကလည္းတစ္ခု။

          ကမၻာႀကီးရဲ႕ တစ္ေနရာရာမွာ မီးေလာင္ေနတုန္းအျခားတစ္ေနရာရာမွာ ႏွင္းေတြလမ္းေပၚမွာ ပိတ္ဆို႔ေနတာ ေလးငါးေပအနက္ ထူသတဲ့။ အံ့ႀသစရာမဟုတ္။

          ကိုယ့္ႏွလံုးသား၏ ေသြး၀င္ခန္းမွာက ေအးစက္စက္ေသြးေတြ လည္ပတ္စီးဆင္းေနၿပီး ေသြးလႊတ္ခန္းမွာက ပူေႏြးေႏြးေသြးေတြ စီးဆင္းေနသည္။ အံ့ႀသစရာမဟုတ္။

          ညေနေလးနာရီ။

          ဘယ္ေလာက္ပဲ စိတ္ညစ္ခဲ့ညစ္ခဲ့ ။ကိုယ္အဲသည္ေန႔က မညည္းညဴခဲ့။ ေနာက္ဆံုးေတြ႕ဆံုျခင္း ျဖစ္လိမ့္မည္ဟု ကုိယ္သာ သိၿပီး မင္းကို မသိေစခ်င္ခဲ့ေသာညေနခင္းမွာ မင္းကစၿပီး ႏႈတ္ဆက္လုိက္ေတာ့ ကိုယ္ တိမ္မွ်င္တစ္စလုိ လြင့္ေမ်ာသြားခဲ့သည္။

          ဒါေနာက္ဆံုးဟု တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ကဖြင့္မေျပာေသာ္လည္း သိေနၾကၿပီး မသိဟန္လည္းေဆာင္ထားခဲ့ၾကပါသည္။

ညေန ေလးနာရီ။

          ကိုယ္မင္းအတြက္ လက္ေဆာင္တစ္ခုေပးလုိက္သည္။ဘ၀တစ္ခုလံုးအတြက္ အေရးပါဆံုးေသာ လက္ေဆာင္တစ္ခု။ မင္းတစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ထိုလက္ေဆာင္ကို ျမင္ေတြ႕ရပါလိမ့္မည္။

          အဲသည္လက္ေဆာင္မွာ လွ်ိဳ႕၀ွက္ျခင္း ၿခံဳလႊာတစ္ခုပါသည္။အၾကြင္းမဲ့ လြတ္လပ္ခြင့္တစ္ခုပါသည္။အိပ္မက္ႏွင့္တိုင္းတာခ်ိန္တြယ္ေသာ ႏွစ္ကာလမ်ားပါသည္။

          ကိုယ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ စံႏႈန္းတစ္ခုထားၿပီးလဲလွယ္စရာ တန္ဖုိးႀကီးသည့္အရာမွာ ေငြေၾကးမဟုတ္။ အိပ္မက္ျဖစ္သည္ မဟုတ္လား။

          ကိုယ့္မွာရွိသည့္အိပ္မက္တုိ႔အေၾကာင္းကို မင္းကလႊဲလွ်င္ ဘယ္သူမွမသိပါ။ မင္းကသာ ကိုယ့္အိပ္မက္ေတြကုိလည္းသိ။ရင့္မွင့္မလာသည့္ေမွ်ာ္လင့္ျခင္း သစ္သီးစိမ္းေတြကိုလည္း သိ။ ေၾကြသြားသည့္ ယံုၾကည္မႈ ပြင့္ခ်ပ္ေတြကိုလည္း သိခဲ့သည္။

          တစ္စစီ၊တစ္ပြင့္စီ၊တစ္လႊာစီ။

          လြမ္းဆြတ္ျခင္းေ၀ဒနာကို ကိုယ္သည္ Masochist တစ္ေယာက္လုိ တမ္းမက္စြာေရြးခ်ယ္ခဲ့ျခင္းလား။ေရွာင္လႊဲလုိ႔မရႏိုင္ေတာ့ေသာ က်ေရာက္မႈတစ္ခုလုိ အထိတ္တလန္႔ လက္ခံၾကိဳဆိုလုိက္ရျခင္းလား။ ကိုယ္ကိုယ္တုိင္အသိဆံုးပါ။ တကယ္ေတာ့ ေလာကမွာ ဘယ္သူကမ်ား လြမ္းခ်င္မွာလဲ။

          ဒါေပမယ့္ ေ၀းေ၀းသို႔သြားပါ။အိမ္မွအေ၀းႏိုင္ဆံုး ေ၀းပါ။ေန႔စဥ္ျမင္ေနက် အၿပံဳးတုေတြနဲ႔ေ၀းရာ၊မင္းကို အခ်ိန္မွန္လာေခၚမည့္ ေျခေထာက္ေတြႏွင့္ေ၀းရာ၊အေမွာင္ထဲမွာပင္ မင္းကို မင္းမွန္းသိမည့္ သူေတြထံမွ ေ၀းရာ။      

            သည္ေနရာမွာ စကားလံုးေတြပိုလွ်ံေနသည္။ သူတုိ႔ကို စည္ရိုးတိုင္ တစ္ခုမွာ အသာခ်ိတ္ထားခဲ့ပါ။ မင္းသြားမည့္ လမ္းမွာေတာ့ စကားလံုးေတြမလုိ။ ေျဖာင့္တန္းေသာ ျမွားတစ္စင္းသာ လုိသည္။

…………………………………………………………

          ကိုယ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ေဆးျခယ္ခဲ့သည့္ ေကာင္းကင္မွာ ဘာမ်ားမွားယြင္းသြားခဲ့လုိ႔လဲ။ သည္ေလာက္ေတာင္ အ၀ါေရာင္ေတြ မ်ားေနရတာ။

          ဒါနဲ႔ပဲ ကိုယ္တုိ႔ ရပ္လုိက္ၾကရေတာ့မွာလား။

          ေၾကကြဲျခင္းေတြကို ေန႔စဥ္အာဟာရလုိ မ်ိဳခ်ရေတာ့ေရာ ဘာျဖစ္ေသးလဲ။       ။

 

                                                                                                                                         ဂ်ဴး

                                                                                                                                  ရြက္ႏုေ၀မဂၢဇင္း

                                                                                                                                  ၁၆။ ေမ။ ၂၀၀၄