“ေဟ့ေကာင္ ေကာက္ႀကီး”

ေနာက္မွ လွမ္းေခၚသံ ၾကားရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေဘးဘီ လွည့္ၾကည့္မိသည္။ နတၳိ ဘယ္သူမွမရွိ။ ဒါျဖင့္ ငါ့ကို ေခၚတာေပါ့။ လွည့္အၾကည့္

“ေကာက္ႀကီးတုိ႕မ်ား ဟိုၾကည့္သည္ၾကည့္နဲ႕ ေတာ္ေတာ္ မာန္တက္ေနတယ္ထင္ပါ့”

ေဗြၾကီး ကိုလွမ္းေတြ႕သည္။

“မဟုတ္ရပါဘူးကြာ… ဘယ္သူ႕ေခၚလုိ႕ေခၚမွန္းေတာင္မသိ… ေနစမ္းပါဦး… ရွင္းစမ္း ေကာက္ႀကီးကိစၥ”

“ေဟ့ေကာင္ မင္းကိုယ္မင္းျပန္ၾကည့္ဦးေလကြာ… ဒီေလာက္ဆံပင္ေကာက္ေနတာ… ေကာက္ၾကီးပဲေခၚရမွာေပါ့ကြ… ဟဲဟဲ…”

ေဗြၾကီးေျပာမွ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတိထားမိေတာ့သည္။ ဟုတ္သည္။ ေမြးရာပါဆံပင္၏ သန္စြမ္းမႈသည္ ရွည္လာကာမွ ဇာတိျပေတာ့သည္။ ထိပ္ဖ်ားနားတြင္ ေကာက္ေကြးလာသည္။ ေယာက္်ားေလးမ်ားဆံပင္၏ ၾကမ္းေထာ္မႈကို ဒန္ ၉ ဆင့္အထိ ပိုင္ထားေသာ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႕ ထိုေကာက္ေကြးမႈကို ေျဖေလွ်ာ့ရန္ မတတ္သာေခ်။

ေနာက္တစ္ခ်က္က “ေကာက္ၾကီး” ဆုိေသာအေခၚအေဝၚကိစၥ။ အေၾကာင္းသိမ်ားအဖို႕ ထိုေကာက္ၾကီးက ျပႆနာမရွိေသာ္လည္း အျခားမသိသူတစ္ဦးက ၾကားလွ်င္ ဘာေကာက္တာလဲဟ.. ဘာညာ စသျဖင့္ ေတြးေတာသြားရင္ ခက္ရခ်ည့္။ မရွိေသာသိကၡာေတာ့ အက်မခံ။

ေျပာင္းမည္။ ယင္းသို႕မေခၚႏိုင္ေအာင္။ ဒါျဖင့္ အသို႕လုပ္မည္နည္း။ လြယ္ပါသည္။ ဆံပင္ေျဖာင့္မည္။

ေျဖာင့္မည္သာဆုိရသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႕ ထိုကိစၥမ်ားႏွင့္ ရင္းႏွီးကၽြမ္းဝင္မႈက မရွိလွ။ ဒီကိစၥေတြက မိန္းကေလးမ်ားအလုပ္ဟုသာ ခံယူထားသည္။ ယခုေသာ္မူကား သိကၡာပိုင္းဆိုင္ရာထိပါးလာေသာေၾကာင့္ ထိုကိစၥကို ျပန္လွန္သံုးသပ္လာျခင္းျဖစ္ရကား အေတြ႕အႀကံဳနည္းပါးလွသည္။ အလွျပင္ဆိုင္ခပ္ၾကီးၾကီးသုိ႕ ေျခဦးလွည့္ရသည္။

ဝင္သြားသည္ႏွင့္ အဲယားကြန္း၏ ေအးျမမႈေၾကာင့္ စတြန္႕ဂြမ္သြားသည္။ ကိုင္း ေျဖာင့္မည္။ ကေလးမတစ္ေယာက္ ခ်ဥ္းကပ္လာသည္။

“အကို.. ဘာလုပ္ခ်င္လဲ”

အယ္.. ေမးပံုက။ ဟီးဟီး။ သူ႕ေမးခြန္း၏အဓိပၸာယ္ကို အေသအခ်ာဖြင့္ေနစဥ္..

“ညွပ္မွာလားအကို..”

“အင္”

“ဒါဆို ဟိုခံုေပၚမွာ ခဏေစာင့္ပါေနာ္”

ကၽြန္ေတာ္၏ စကားအနက္ဖြင့္မႈကို အဆိုပါကေလးမ မေစာင့္ႏုိင္ပဲ ဝင္ေထာက္သျဖင့္ အေယာင္ေယာင္အမွားမွားျဖင့္ အင္း ပင္မပီခ်င္ေတာ့။ အေဆြ စဥ္းစားၾကည့္ပါေလ။ ကၽြန္ေတာ္ကဲ့သုိ႕ ရပ္ကြက္ထဲတြင္ ၆၅၀ ဆိုင္ကေလးမ်ားတြင္ ဆံညွပ္ျခင္းအလုပ္ကို ၿပီးေစေသာသူအဖို႕ ထုိကဲ့သို႕ဆိုင္ၾကီးကနားၾကီး အေတြ႕အႀကံဳမရွိသျဖင့္ ခြက်လွသည္။ မိမိကိုယ္ကို သိမ္ငယ္သြားသည္။
အမွန္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေျဖာင့္ရန္လာသည္။ သို႕ေသာ္ ႏႈတ္ကမရဲ။ ညွပ္မည္ျဖစ္သြားသည္။

“အကို.. ညွပ္လုိ႕ရပါၿပီရွင္.. ဟိုခံုေလးေပၚမွာ ထုိင္ပါရွင္”

“ေနဦး ညီမရဲ႕.. အဲ.. အကိုကေလ… ေလ… ဟိုဟာေလ… ညွပ္မွာမဟုတ္ဘူး… ေျဖာင့္မွာ…”

“ေအာ္ ရတယ္ေလအကို… ခုနက ညွပ္မယ္ဆုိလုိ႕ပါ… ဟဲ့ ခိုင္ေလးေရ.. ဒီအကိုကို ဆံပင္အရင္ေလွ်ာ္ေပးလုိက္ပါဦးေဟ့… အကို ဟိုအခန္းထဲကို ႂကြပါရွင္”

ကေလးမ ညႊန္ျပရာအခန္းေလးကို ၾကည့္မိသည္။ တစ္ေယာက္အိပ္ အိပ္ယာေခါင္းရင္းတြင္ ေဘစင္ေလးထားထားသည္ေလးမ်ားကို ေတြ႕ရသည္။ အဆိုပါခန္းသို႕ လွမ္းခ်င္းအဝင္

“အကို.. ဒီခံုေလးေပၚမွာ လွဲပါရွင့္”

“ေအာ္ ဟုတ္ကဲ့ခင္ဗ်”

ေခါင္းစေလွ်ာ္ၿပီ။ ကၽြန္ေတာ့္လို ေရခြက္ထဲ ေရအျပည့္ထည့္ၿပီး ေခါင္းေပၚကေလာင္းခ်တတ္ေသာ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေရပိုက္ကေလးႏွင့္ တို႕ကနန္း ဆိတ္ကနန္းေလးကို ယားက်ိက်ိ ခံစားမိသည္။ ဟီဟီ။ အူျမဴးစျပဳလာၿပီ။ ရယ္ခ်င္လာၿပီ။ သို႕ေသာ္ ရယ္၍မျဖစ္။ ကၽြန္ေတာ္က ေခတ္လူငယ္ေလ။ ဟိုကေလးမကို ကၽြန္ေတာ္ရွက္သည္ ထင္သြားဦးမည္။ အေရွ႕သြား၏အေပၚဖက္ကို လွ်ာျဖင့္ထုိးရင္း စိတ္ကုိေဖ်ာက္ရသည္။

ေခါင္းေလွ်ာ္ၿပီးေနာက္ ဆံပင္ကို အေျခာက္ခံေပးသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္က ဆံပင္အေျခာက္ခံစက္လုိ ပူပူေလးမဟုတ္။ သူကေအးသားဗ်။ ၿပီးသည္ႏွင့္ ကေလးမေလးတစ္ေယာက္က လ်င္ျမန္စြာျဖင့္ ေဆးဗူးထဲမွ အႏွစ္မ်ားကို ခြက္ထဲညွစ္ခ်သည္။ ဆံပင္ဆိုးသည္ႏွင့္ သဏၭာန္တူလွသည္။ ၿပီးလွ်င္ အဆုိပါကေလးမက စိတ္ရွည္စြာျဖင့္ ဆံပင္အုပ္စုေလးတစ္စုစီကို လိုက္လံျခယ္သေတာ့သည္။ ေကာက္ေကြးေသာ ကၽြန္ေတာ့္ဆံပင္မ်ားသည္ အဆိုပါကေလးမ၏ ေဆးသားေအာက္တြင္ ဆက္လက္ေကာက္ေကြးႏိုင္စြမ္းမရွိေတာ့ပါေခ်။

အဆိုပါေဆးသားမ်ား တစ္ေခါင္းလံုးႏွံ႕အၿပီးတြင္ ကၽြန္ေတာ့္အား ခဏေနခိုင္းပါသည္။ ဆယ္မိနစ္အၾကာတြင္ ျပန္လည္ကာ ပံုသြင္းသည္။ ေနာက္ထပ္ဆယ္မိနစ္ ထပ္ေစာင့္ေစသည္။ အလွအပအတြက္ အခ်ိန္ေလးကိုေတာ့ စေတးရသည္ပဲ။ စေတးသည္ စေတးသည္။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီးကို စေတးသည္။

ၿပီးသည့္ေနာက္ ေခါင္းထပ္ေလွ်ာ္ျပန္သည္။ အေစာနက ခံထားၿပီးသားကၽြန္ေတာ္သည္ သည္တစ္ခါေတာ့ မရယ္ခ်င္ေတာ့။ ပြစိပြစိစကားသံမ်ားကို အဆိုပါေခါင္းေလွ်ာ္ေပးေနသူ ကေလးမထံမွ ၾကားရသည္။ နားစိုက္ေထာင္မွ သံုးရက္ေခါင္းမေလွ်ာ္ရန္ သတိေပးဟန္ရွိေၾကာင္း ေရးေတးေတးမွ် သေဘာေပါက္ေတာ့သည္။ အဆိုပါကိစၥဝိစၥ ပိတ္စမ်ားၿပီးသည္ႏွင့္ စက္ဆြဲျခင္းကို စတင္ေတာ့သည္။

“အကို အရမ္းနာရင္ေျပာေနာ္” တဲ့… အဲဒီေတာ့ နည္းနည္းပဲနာရင္ မေျပာရမယ့္သေဘာ… ေအာ္ ေတာ္တန္တိတ္… ခုနကလည္း အဲသလို အေတြးေၾကာရွည္လုိ႕ မွားၿပီးၿပီေလ။

စစဆြဲျခင္းေတာ့ ခံရအေကာင္းသားဗ်။ ေနာက္ဆံပင္ေလးေတြကေန စတာကိုး… နာလို႕နာမွန္းမသိ။ တျဖည္းျဖည္း အေပၚတက္လာေတာ့မွ ဟရို႕ရို႕ တယ္နာသကိုးဗ်။ ဆံပင္ေတြကို ေဆာင့္ေဆာင့္ဆြဲေနတဲ့အတိုင္းပဲ။ သူငယ္မမ်က္ႏွာၾကည့္ျပန္ေတာ့လည္း ေရႊတိဂံုဘုရားေပၚ ဖိနပ္စီးတက္တဲ့ ဆာရာဂ်င္နယ္ကရက္ေဒါက္အေပၚ သခင္ေတြထားတဲ့သေဘာထားမ်ိဳးကို ျမင္လားျမင္ရဲ႕။ ေအာင္မယ္ငီး။ နာလုိက္သည့္ျဖစ္ျခင္း။

“တယ္ၾကာသကိုးဟယ္။ ငါဝိုင္းကူမယ္”

အသံၾကားရာၾကည့္ေတာ့ အားေကာင္းေမာင္းသန္ ေယာက္်ားတစ္ဦး။ ဆုိင္ရွင္ထင္ရဲ႕။ သူလည္းဝင္ကူသည္။ ေအာင္မာ သူ႕စက္ကေလးက အလွသားကလား။ ဒိုင္ခြက္ေလးထဲမွာ အဝါ အစိမ္း အနီ ခရမ္း စသျဖင့္ အေရာင္မ်ိဳးစံုလဲသည္ပဲ။ လုပ္ၾကည့္ေလ။

ေအာင္ျမေလးဗ်။ သူလုပ္မွ ပိုဆိုးသည္။ သူ႕စက္ၾကီးက ပိုနာသည္။ အေဆြ စဥ္းစားပါေလာ့။ ဟိုလူက ေရွ႕ကဆြဲသည္။ ကေလးမက ေနာက္ကဆြဲသည္။ ဘယ္နားနာလုိ႕ နာမွန္းကိုမသိေတာ့။ ေစာေစာက ေခါင္းေလွ်ာ္ၿပီးထြက္တုန္းက ခ်မ္းစိမ့္စိမ့္ရယ္။ ယခုမူကား လက္ဖ်ားႏွစ္ဖက္လံုးတြင္ ေခၽြးစီးေလးမ်ား ထလာၿပီ။ ေစာေစာက လွသည္ဟုထင္ခဲ့ေသာ မီးေရာင္စံုေလးသည္ပင္ ယခုမူကား မရဏမီးမ်ားအျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ျမင္လာေခ်ၿပီ။ နာသည္ နာသည္။

သို႕ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္မေအာ္ပါ။ သိကၡာက်သည္ပဲ။ ၿပီးေတာ့ ေယာက္်ားေလးေလ။ ခံႏိုင္ရည္ရွိရမေပါ့။ တင္းကာရင္းကာခံသည္။ ဟိုလူကလည္း ဘယ္ဘဝက အညႈိးလည္းမသိ။ နံသယ္စကို စေျဖာင့္သည္။ သူလုပ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ငယ္စဥ္က ဆရာမကိုသြားသတိရသည္။ ဆရာမ နံသယ္စဆြဲရင္ သည့္ထက္နာသည္။ ဟိုကေလးမကလည္း ေနာက္ဆံပင္ေျဖာင့္ရာတြင္ ကၽြန္ေတာ့္ဆံပင္ဘယ္ႏွေမြးမွန္းမသိ။ ကုန္သည္။ ေျပာင္သည္။

ေခါင္းတစ္ေခါင္းလံုး ပူထူ၊ ရွိန္းတိန္း၊ ျဖစ္ၿပီးသည့္ေနာက္ ေကာက္ေကြးေသာကၽြန္ေတာ့္ဆံပင္မ်ားအေပၚ သူတို႕အႏိုင္ရရွိသြားသည္။ ေကာက္ေကြးဘဝမွ ေျဖာင့္ဆင္းဘဝသို႕ ကၽြန္ေတာ့္ဆံပင္မ်ား အသြင္ကူးေျပာင္းသြားေတာ့သည္။

ကိုင္း ပိုက္ဆံရွင္းမည္။ မွန္းစမ္း ဘယ္ေလာက္ပါလိမ့္။

“ဟိုက္… ၁၅၀၀၀ ဟုတ္စ”

ထုိအခိုက္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တကယ္ အသံထြက္ကာ ေအာ္မိသြားခဲ့သည္ပဲ။

လိပ္ျပာေဝ

(ကၽြန္ေတာ္ ေရႊနဒီ ၏ ေျပာင္စပ္စပ္စာေပမ်ား ေပါက္ဖြားရာ ကေလာင္ခြဲတစ္ခု – လိပ္ျပာေဝ)