ပထမကမၻာစစ္အတြင္းတြင္ျဖစ္သည္။ကတုတ္က်ႈင္းေလးအတြင္းရိွတပ္သားေလးသည္  တုိက္ပဲြျဖစ္ေနေသာစစ္ေျမျပင္ကိုႀကည့္လိုက္၊သူ့၏အထက္အရာရိွကိုႀကည့္လုိက္နွင့္ေ၀ခဲြမရသလိုပံုစံျဖစ္ေနေလသည္။သူေတြ့ျမင္

ေနရေသာစစ္ေျမျပင္တြင္ သူတို့၏တပ္သားတို့မွာအေျခအေနမလွေပ။

ေနာက္ဆံုးတြင္ တစံုတခုကိုဆံုးျဖတ္လိုက္သကဲ့သို့ပင္  ခိုင္မာေသာမ်က္နွာျဖင့္ အထက္အရာရိွကို”လက္ဖတင္နင္  ကၽြန္ေတာ္ စစ္ေျမျပင္မွာရိွတဲ့ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းကို သြားျပီးကယ္တင္ခ်င္ပါတယ္”  ဟုေျပာလုိက္ေလသည္။အထက္အရာရိွကလည္းစာနာေသာမ်က္လံုးတို့ျဖင့္ႀကည့္ကာ  “တပ္သား  မင္းသြားမယ္ဆိုရင္သြားနုိင္ပါတယ္  …ဒါေပမယ့္မင္းအတြက္အကိ်ဳးထူးမယ္၊ထိုက္တန္မယ္လို့ေတာ့ငါမထင္ဘူး”လို့ျပန္ေျပာတယ္။တပ္သားေလးကလည္း  အရာရိွစကားဆံုးတာနဲ့ က်ည္ဆံေတြပလူပံ်ေနတဲ့ စစ္ေျမျပင္ဆီကို  ကတုတ္က်င္းတေလးဆီမွတက္ကာ အားကိ်ဳးမာန္တက္ျဖင့္ ထြက္ခြာသြားေတာ့သည္။အခိ်န္ခဏႀကာေသာအခါ  အရာရိွသည္ လူတဦးကိုေက်ာပိုးကာ ေမာပန္းတႀကီးျပန္ေရာက္လာေသာတပ္သားေလးကိုေတြ့လုိက္ရေလသည္။တပ္သား၏ေပါင္တြင္ကား နက္ရိႈင္းေသာက်ည္ဆံ၇ာႀကီးရိွေနေပသည္။ထိုအခါ အရာရိွက ဂရုဏာေဒါသနွင့္ “ငါမေျပာဖူးလားကြာ မငး္သူငယ္ခ်င္းကအခုေတာ့ေသေနျပီေလ မင္းသူ့ကိုမကယ္တင္နုိင္တဲ့အျပင္မင္းပါဒဏ္ရာရလာတာဆိုေတာ့ မင္းအတြက္အကိ်ဳးမထူး ၊မထိုက္တန္ပါဘူးကြာ“ဟုေျပာေသာအခါ တပ္သားေလးကေဆြးေျမ့ေသာမ်က္လံဳးေတြနွင့္သူ့သူငယ္ခ်င္းတပ္သား၏အေလာင္းကိုေငးႀကည့္ရင္းတလံဳးခ်င္းျပန္ေျပာေလသည္။

“ကြ်န္ေတာ္ေရာက္သြားတဲ့အခိ်န္မွာ သူမေသေသးပါဘူးဆရာ ၊ျပီးေတာ့ သူမေသခင္မွာက်ည္ဆံေတြႀကားကေနကၽြန္ေတာ္ကိုေျပာတဲ့   “သူငယ္ခ်င္း  မင္းငါ့ကိုလာကယ္မယ္ဆိုတာကို ငါအေစာႀကီးကတည္းကသိေနခဲ့ပါတယ္”ဆိုတဲ့စကားဟာ ကြ်န္ေတာ္ဒီအလုပ္ကိုလုပ္ရတာကိုထိုက္တန္ေစပါတယ္ခင္ဗ်ာ”ဟုျပန္ေျပာလိုက္ေလသည္။

Chicken Soup For the Soul  ထဲမွ စာတပုဒ္ကိုဆီေလ်ာ္ေအာင္ျပန္ဆိုပါသည္။