ဘ၀အတြက္ ပုံသြင္းထုဆစ္ ေၾကြက် ပုံမသြင္းေအာင္ သြင္းခ်လိုက္တာက အသက္သြင္းလိုက္ခံသလိုပဲ။ ပုံမယြင္းေအာင္ သတိေစတစ္ရာ လမ္းေၾကာင္းခင္းၾကေပမဲ့ တစ္ခါတစ္ရံဆုိတဲ့ ေ၀ါဟာရေအာက္မွာ ပယ္ခ်ခံ အသင္ဆိုတဲ့ ေဘးထြက္ပစ္ပယ္ခံရတဲ့ ေ၀ဒနာကို လ်စ္လ်ဴျပဳခဲ့ၾကတာ မသိမသာေလးပါပဲ။ စင္းလုံးေခ်ာ ေျခာက္ျပစ္ကင္း သဲလဲစင္ အသျပာအထာနွင့္ လူသားေတြကို ေပးအပ္ခဲ့ျပန္တယ္။ အလွဆိုတာ အေရာင္နွင့္ ေရာစပ္တတ္သလား။ ဟာ… ဒါနွင့္ ေရာင့္ရဲတင္းတိမ္ျခင္းကို ဘယ္လက္ဖ၀ါးက ေစသုံးေစနုိင္မလားကြဲ႕…။ 

က်င္လည္ရာ သုခေတြၾကား အစက္အေပါက္ေတြက ေပၚလာျပန္ေတာ့ ဘ၀အနာဆိုလား။ ဒုကၡသစၥာတရား ပါးပါးမႊန္းၾကျပန္ေတာ့ ေမဟဆိုတာ ေပၚလာျပန္ေရာ။ အေဟာင္းဆိုတဲ့ ေစလြင့္ေစပါးျခင္းကို လက္ခံနုိင္သလား။ စြမ္းအားကို ေမြးျမဴရင္းနွင့္ အိမ္မက္ကို ရွင္သန္ ေစထ ခ်င္တာ မရိုးမအီ ေလွ်ာက္လွမ္း သြားေနလို္က္တာ ေအာင္ျမင္ကို လမ္းဆုံးေစလို႕လား။

ကံတရားကို မ်က္လွည့္ျပခ်င္ေတာ့ တစ္ဖက္က ငါးျပား တစ္ဖက္ ျပားငါးဆယ္နွင့္ ေခါင္းရႈပ္ခံ အေတြးကို ၀ယ္လိုက္တာပဲ။ ဆန္းၾကယ္ျခင္းကို လိုက္ရွာေတာ့ ကံၾကမၼာဆိုတာ အလွည့္အေျပာင္းတစ္ခုဆိုျပီး တံခါးမေခါက္ အသာ၀င္ထိုင္ေနၾကပါပဲ။မယုံၾကည္နုိင္တဲ့ သက္တမ္းတစ္လႊာၾကားမွာ ရင့္က်က္လာျပီးဆိုတဲ့ အေတြးမွ်င္စ ကို ေဖ်ာက္တစ္လွည့္ ဆြဲစ တစ္လွည့္ ေပ်ာက္ခ်ည့္တစ္လွည့္ လက္သုံး ေစခဲ့တာေလ။ အေလ့အထတစ္ခုကို ၀ါသနာဆိုျပီး ဖုံးကြယ္လိုက္ၾကျပန္ေသးတယ္။

ပုံသြင္းေစသုံးျခင္းမွာ ေပၚလြင္လာမဲ့ အသစ္ဆုိတာ တာရွည္လား။ ပုံယြင္းသြားမဲ့ ပစ္ပယ္ခံေတြလား။ သက္တမ္းဆိုတာ တိုင္းတာဖို႕ အစက္အေပါက္ေတြ ေပၚထ လာအုံးမလား။ အေၾကြေစ့ေလးေတြရယ္…။    ။

စကားေျပ
နရီထက္
( ၂၁ ၊ ေမလ ၊ ၂၀၁၂ )