Professional Authors

ကိုယ္ပြား

ေဘးပတ္ပတ္လည္ အုတ္ခ်ပ္တခ်ပ္ခ်င္းစီ ေပါင္းစပ္ကာရံထားတဲ့ ဒီအခန္းေလးက ကိုယ့္ရဲ့ တကိုယ္ထဲပိုင္ဆိုင္တဲ့ အခန္း။ အိပ္ခန္းလဲ ဆိုႏိုင္တယ္၊ ထမင္းစားခန္းလဲ ဆိုႏိုင္သလို၊ စာႀကည့္ခန္းလို့လဲ သတ္မွတ္ႏိုင္တယ္။ ဒီအခန္းထဲမွာ အလံုပိတ္ေခ်ာင္ပိတ္မိေနရင္ ေတာ္ေတာ့ကို စက္ဆုပ္မုန္းတီးမိမယ္။ ခုေတာ့ က်ဥ္းက်ပ္လာရင္ ဖြင့္စရာ ျပတင္းေပါက္ရိွတယ္၊ လြတ္ထြက္သြားခ်င္ရင္ တံခါးေပါက္ရိွတယ္။

ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈကင္းတဲ့ ကိုယ့္ဘဝေလးက ေက်နပ္စရာအတိ။

တစ္ခုခုေရးခ်င္တဲ့ စိတ္ေႀကာင့္ စာႀကည့္စားပြဲမွာထိုင္၊ ေရးေနက် စာအုပ္ကိုယူ၊ ေရးရမွာက စာအုပ္ရဲ့ အစ စာမ်က္ႏွာမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ေရးလာလိုက္တာ စာအုပ္က ထက္ဝက္က်ိဳးေပါ့။

တခ်ိဳ ့စာမ်က္ႏွာမွာ ကိုယ့္ရဲ့ တေန ့တာ ဘာေတြ လုပ္ခဲ့သလဲဆိုတာေတြကို ေရးထားတယ္။

တခ်ိဳ ့မွာေတာ့ ကိုယ္ ဘယ္သူနဲ ့ဆံုခဲ့သလဲ… ဘာေတြ ဗဟုသုတ သူတို ့ဆီက ရခဲ့သလဲ၊ ဘာေတြ စိတ္ထဲ အခန္ ့မသင့္တာေတြ ျဖစ္ခဲ့လဲ ဆိုတာေတြကို ေရးမွတ္ထားတယ္။
ကိုယ္ဆံုခဲ့တဲ့ တခ်ိဳ ့က စိတ္သေဘာထား ျပည့္ဝႀကသလို၊ စိတ္သေဘာထား အျမင္ ေသးသိမ္ က်ဥ္းေျမာင္းတဲ့ သူေတြလဲ ပါတယ္။ သူတို ့နဲ ့ထပ္ဆံုစည္းသလို၊ ထပ္လဲ မေတြ ့ျဖစ္ေတာ့တဲ့ သူေတြလဲ ဒုနဲ ့ေဒးေပါ့။

တခ်ိဳ ့စာမ်က္ႏွာမွာေတာ့ ကိုယ္ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြရိွတယ္၊ ဝမ္းနည္းတဲ့ အခ်ိန္ေတြရိွတယ္၊ လြမ္းေမာတသတဲ့ အခ်ိန္ေတြရိွတယ္၊ မိဘေက်းဇူးဆပ္ခ်င္တဲ့ အခ်ိန္ေတြရိွတယ္။ ကိုယ့္ရည္မွန္းခ်က္ေတြ ရိွတယ္။ ကိုယ့္စိတ္ကူးယဥ္မႈေတြကို သူ ့ကို ရင္ဖြင့္ထားတယ္။

တကယ္ေတာ့ ဒီစာအုပ္ေလးက ကိုယ့္စိတ္၊ ကိုယ့္ဘဝကို အသိဆံုးေသာ သက္မဲ့ အစိတ္အပိုင္းေလး တစ္ခုပါပဲ။

ဘယ္ေလာက္ ရင္းႏွီးတဲ့ သူငယ္ခ်င္း၊ လက္တြဲေဖာ္ ျဖစ္ျဖစ္ တခါတေလ သူတို ့နဲ ့စိတ္သေဘာထားခ်င္း မတိုက္ဆိုင္တဲ့ အခ်ိန္ဆိုတာ ရိွတာပဲေလ။ တကယ္ေတာ့ ဒီေျမဇာပင္ စာအုပ္ကေလးက ကိုယ္ ေဒၚသထြက္တဲ့အခ်ိန္၊ ငိုတဲ့ အခ်ိန္၊ ေပ်ာ္တဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ မညည္းမညဴပဲ သူ ့ရင္ကိုဖြင့္ျပီး ကိုယ့္စကားေတြကို နားေထာင္ေပးခဲ့တယ္။

ျပီးေတာ့ ျဖစ္ျပီးသမွ် ေရးမွတ္သမွ် ကိုယ့္ဘဝ စိတ္အေထြေထြကို ကိုယ္ျမင္ႏိုင္ျပန္တယ္၊ ကိုယ့္အတြက္ ျပင္ဆင္ႏိုင္ခြင့္ ရိွျပန္တယ္။

ဒီေန ့ေတာ့ ကိုယ့္မွာ သူ ့ကို ေျပာစရာေတြ ရိွေနတယ္။

ဘာအေႀကာင္းေတြလဲ ဆိုေတာ့ သူ ့အေႀကာင္းေတြေပါ့။

သူဆိုတဲ့ ကိုယ့္ရဲ့ ဒိုင္ယာရီေလး အေႀကာင္းကို ေျပာျပခ်င္တယ္။

ကိုယ္က ကိုယ့္အေႀကာင္းပဲ ေတာက္ေလွ်ာက္ေျပာလာတာ။ ဒီေန ့ေတာ့ ကိုယ့္အေပၚ အႏြံအတာခံတဲ့ သူ ့အေႀကာင္းကိုပဲ သူ ့ရင္မွာ ကိုယ္ တလံုးခ်င္း ေရးမွတ္ခ်င္တယ္။

“မင္းသာ ကိုယ့္ဘဝရဲ့ အေဖာ္မြန္၊ မင္းရိွေနလို ့သာ ကိုယ့္ဘဝရဲ့ မျမဲျခင္းေတြ ကိုယ္မ်က္ျမင္ ျမင္ခြင့္ရတဲ့ အတြက္ ေက်းဇူးပါ”

ဒီေန ့ေတာ့ ကိုယ့္ရဲ့ စိတ္ေက်နပ္ရတဲ့ ေန ့အေနနဲ ့ကိုယ့္ရင္ထဲ သိမ္းထားလိုက္တယ္။

ေနာက္ေန ့ေတြလဲ ကိုယ့္ရဲ့ ဘဝကို နားေထာင္ေပးပါဦးလို ့ဆိုပါရေစ ကိုယ့္ရဲ့ ကိုယ္ပြားေလးေရ။

In: စကားေၿပ Posted By: Date: Apr 18, 2012
Comment #1

ကိုယ္ပြား . . .
ဒီစကားေျပေလးက ကၽြန္ေတာ့္ရင္ကို နင့္နင့္ရွရွကို ထိုးေဖာက္သြားခဲ့တယ္
အမွတ္မထင္ ဖတ္ၾကည့္မိတာပါ
ဒါေပမယ့္ အမွတ္တရကို ရင္ထဲသိမ္းထားလိုက္ပါရေစ

အားေပးလွ်က္ . . .
ကိုသွ်ား

commentinfo By: ကိုသွ်ား at Apr 27, 2012
Comment #2

really nice,

commentinfo By: ei lay at Apr 27, 2012
Comment #3

ကၽြန္ေတာ္ ကြန္မန့္ေတြကိုၾကည့္မိေတာ့ ဧျပီေတြျဖစ္ေနဗ် ။ ကၽြန္ေတာ္က ေနာက္က်ေနတယ္ ထင္ပါရဲ့ဗ်ာ။ သည္အပ္ေဆးဖတ္ၾကည့္ေတာ့ မာဆယ္ပရု ရဲ့ ေမာ္ဒန္ဟန္ေတြ ေတြ့ရတယ္ဗ်။ နာက်င္မႈအမွတ္အသားျဖစ္တဲ့ ထိရွလြယ္ အေၾကာင္းအရာေတြကိုလည္း ပဲေတြ့မိပါရဲ့။ဒါေပမယ့္ဗ်ာ အပ္ေဆးဆိုကရိုးရွင္းထိေရာက္တဲ့သေဘာပဲမို့လားဗ် ။ေခတ္ေတြက ေျပာင္းလာျပီေလဗ်ာ စကားလံုးကစားတတ္ဖို့လည္း လိုလာျပီေပါ့ေလ ပန္းသီတစ္လံုးဆိုတာ ေမာ္ဒန္ဆို အပိုင္းပိုင္းခဲြျပီး ေ၀ေ၀၀ါး၀ါး လုပ္လိုက္တာကေတာ့ ပို့ ပဲ ေနပါလိမ့္မယ္။ေခတ္ေတြကသာေျပာင္းလာတာ ျမန္မာစာေရးဆရာေတြ ကမာၻမေက်ာ္တာ သတိခ်ပ္ ရမွာေပါ့ဗ်ာ။ခု ေခတ္ မွာ သူသူကိုယ္ကိုယ္ ေဘာင္းဘီ ၀တ္ေနက်တာဘာေၾကာင့္ပါလိမ့္ဗ်ာ ။နားလည္ေအာင္ေျပာရရင္ေတာ့ လူတိုင္ အားလံုးအဆင္ေျပေျပ နဲ့ ၀တ္ဆင္က်ရလိုပါပဲဗ် အစစအရာရာမွာကိုေပါ့ေလ။ျမန္မာစာေရးဆရာေတြကမာၻမေက်ာ္ဘူးဆိုတာက …………………။
ကၽြန္ေတာ္ ဖူးဖရိုက္ေဒးပါဗ်

commentinfo By: fullfriday at Aug 3, 2012

Leave Comments

Name*

Email*
Website
Email me whenever there is new comment