ငါ့အျပစ္မ်ားလား
အရင္တုန္းက ဘယ္လိုပဲျဖစ္ခဲ့ျဖစ္ခဲ့..
မင္းကို ကိုယ္သတိမထားခဲ့မိတာအမွန္ပါပဲ..
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ေ၀းလာၿပီဆိုတာေသခ်ာေနတဲ့အခ်ိန္မွာ..
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ပိုၿပီးသိလာတယ္…
မင္းကိုပိုပိုၿပီးခ်စ္မိလာတယ္ဆိုပဲ.
ဒါေပမယ့္လဲ တျဖည္းျဖည္းသိလာတဲ့အခ်ိန္မွာ တျဖည္းျဖည္းေ၀းလာတဲ့ဒဏ္ကို မခံႏိုင္ေတာ့ဘူးေလ..
ရင္ထဲက ပိုၿပီးဟာလာတယ္…
ႏွလံုးသားက ပိုၿပီးဆာေလာင္လာတယ္…
ဦးေဏွာက္က ပိုၿပီးလိုခ်င္လာတယ္..
ဒါေပမယ့္လဲ..
ေကာင္းကင္တမြတ္ၾကယ္ကိုဆြတ္တာက ပိုၿပီးလြယ္လိမ့္မယ္လို႔..
ဘာေၾကာင့္သိေနရတာလဲ…
အဆိုးဆံုးက ဒီအခ်ိန္မွာ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္းျဖစ္ေနခဲ့တာပဲ..
သိပ္ၿပီးဆိုး၀ါးခဲ့ပါတယ္..
အစကတည္းကမွ ေ၀၀ါးေနတဲ့ ႏွင္းမႈန္ေတြကို မဖယ္ႏိုင္ခဲ့တာ..
အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ သံကန္လန္႔ကာ ခ်ခဲ့ရၿပီေပါ့…….
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ဆက္ေတာ့ႀကိဳးစားခ်င္ပါရဲ႕..
ဒါေပမယ့္လဲ …
ခုလိုအခ်ိန္မွာ ဘာမွမျဖစ္ေသးေတာ့လဲ ဘာမွမျဖစ္ခ်င္ဘူးေလ..
အဲဒါကပဲအမွားအယြင္းတစ္ခုပဲလား..
ဒီေလာက္ေလးပင္ေနတဲ့ရင္ဘတ္ႀကီးကို ဘယ္တုန္းကမွထမ္းမထားခဲ့ဘူး..
အပူရုပ္ကိုဟန္လုပ္တယ္ဆိုတာက …
တကယ္တမ္းပင္ပန္းတယ္ဆိုတာ မင္းမွသိပါေလစ ခ်စ္ရတဲ့သူ..