ကၽြန္ေတာ္ ရွင္သန္လာတဲ႕ သက္တန္းတစ္ေလွ်ာက္ ရွာေဖြရင္းနဲ႕ ေတြ႕လာခဲ႕တဲ႕ ဖေလာ္ေလး တစ္ခုပါ…။

ကၽြန္ေတာ္က စာေပကုိ ၈ ႏွစ္သားေလာက္ကတည္းက ခုံမင္ခဲ႕တယ္..။ တစ္ေန႕ တစ္ေန႕ စာ မဖတ္ရရင္ အိပ္မေပ်ာ္ခဲ႕ဘူး..။

ငယ္စဥ္ကေလးဘ၀ကလည္း ဘ၀ေပး အေျခအေနေၾကာင္႕ ကၽြန္ေတာ္ ေနခဲ႕ရတဲ႕ဘ၀က တစ္ေယာက္တည္းပါပဲ..။ အကုိက ကုိယ္နဲ႕ အသက္ ၉ ႏွစ္ေလာက္ ကြာတယ္ေလ..။ ဒီေတာ႕ အရြယ္နဲ႕ အေတြး အေခၚ မတူတဲ႕ အကိုနဲ႕လဲ ကစားေဖာ္မရ..။ အေဖက ကုိယ္နဲ႕ သူငယ္ခ်င္းလုိ႕ ေနၿပီး ေဆာ႕ေပးေပမယ္႕လည္း

သူ တပ္က ဂ်ဴတီ အားရက္မွ ကုိယ္နဲ႕ ေနေပးႏုိင္တယ္..။ အေမ ၾကျပန္ေတာ႕လည္း ေဆးတကၠသုိလ္ ရုံးစတပ္ဖ္ ကမုိ႕ မအားတာ ခပ္မ်ားမ်ား ….။

ဒီေတာ႕ ကၽြန္ေတာ္ မနက္ ၆ နာရီဆုိ ေက်ာင္းသြား..ေန႕လည္ ၁၂ နာရီ အိမ္ေရာက္ၿပီးတာနဲ႕တစ္ေယာက္ထဲ အခ်ိန္ေတြကုိ စာအုပ္ဆုိင္က စာေတြနဲ႕ပဲ ျဖတ္သန္းခဲ႕ရတယ္..။

အစတုန္းကေတာ႕ ကာတြန္း..ေနာက္ေတာ႕ ၀တၱဳ..မဂၢဇင္း…အေပ်ာ္ဖတ္ေရာ ဗဟုသုတေရာ စုံေထာက္ဇတ္လမ္း သုိင္း၀တၱဳပါ မက်န္စာဆုိအကုန္ဖတ္လာခဲ႕တယ္..။

ဒါေပမယ္႕ ကၽြန္ေတာ္ အဲ႕တုန္းက စာဖတ္ရျခင္း ရည္ရြယ္ခ်က္ကုိ ဂဃနဏ မသိခဲ႕တာေတာ႕ ၀န္ခံပါတယ္..။ စိတ္အပ်င္းေျဖဖုိ႕ တစ္ေယာက္တည္း အထီးက်န္အခ်ိန္ေတြ ကုန္ျမန္ဖုိ႕ ဒီေလာက္ပါပဲ..။

ဒီလုိနဲ႕ စာဖတ္သက္ေတြလဲ ရင္႕လာ… စာေတြလဲ စုံလာ..လူကလဲ အေတြးအေခၚေလးနဲ႕ စကားေျပာခ်င္စိတ္ ရွိလာတဲ႕ အခါလဲ ၾကေရာ…

ကၽြန္ေတာ္ ရွာေဖြျခင္းကုိ အေျချပဳၿပီး ကၽြန္ေတာ္ သိခ်င္တာေတြကုိ ေနရာအႏွံ႕အျပားမွာ ရွာေဖြတတ္လာပါတယ္….။ လူေတြဆီမွာ…. အျဖစ္အပ်က္ေတြဆီမွာ.. ေလာက ဆီမွာ…သဘာ၀ တရား ဆီမွာ…။ သိပ္သိခ်င္ခဲ႕တယ္..။

ဘာကုိ သိခ်င္တာလဲ ဆုိတာေတာ႕ မူေသ မရွိခဲ႕ဘူး…။ လတ္တေလာ ကုိယ္စိတ္မွာ သိခ်င္တာ..ကုိယ္႕စိတ္မွာ ေပၚလာတာေလး ေတြ အတြက္ရွာေဖြခဲ႕တယ္..။

ဒီလုိ ရွာေဖြေတာ႕ ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕လာတယ္.. သိလာတယ္…။ သိလာေတာ႕ကၽြန္ေတာ္ မွတ္သားတယ္… စိတ္စာအုပ္မွာ မူေသ သီအုိရီ အျဖစ္နဲ႕ စြဲကုိင္ မွတ္သား တုိင္းတာတယ္…။

ေနာက္ ကုိယ္႕ေလာက္မွ မသိတဲ႕ လူေတြေရွ႕မွာ ရင္ေကာ႕ၿပီး ရဲရဲ၀ံ႕၀ံ႕ ရြတ္ဆုိတယ္..။မာန္မာန အျပည္နဲ႕ ငါသာသိ္ ငါသာတတ္ လုပ္တယ္…။

ဒါေပမယ္႕ တကယ္အမွန္ကုိေတာ႕ အဲ႕အခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ္ မသိရွာဘူး..။

အဲ႕တုန္းက ကၽြန္ေတာ္႕ အျဖစ္က ခုေနခါ ျပန္စဥ္းစားရင္ တကယ္ အသိေသးေသးေလးနဲ႕ ရူးေနတဲ႕ အရူးကေလး တစ္ေယာက္လုိပါပဲံ…။

ဟုတ္တယ္ဗ်..တကယ္ေတာ႕ ေလာကမွာ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႕ လူလာျဖစ္ၾကတာ..။

လုပ္စရာ ကိစၥေတြ အမ်ားႀကီး ရွိတယ္…။ လူဆုိတဲ႕ အဓိပၸါယ္ကုိ နက္နက္နဲနဲ နားလည္ၿပီး ဖြင္႕ဆုိ ပုံေဖာ္ အသက္ရွင္တတ္ဖုိ႕လုိတယ္…။

အရင္ဆုံး ကုိယ္႕ကုိကုိယ္ အဆင္႕ဆင္႕ ေမးသင္႕တယ္…

(၁).. ငါဟာ ထမင္းစားဖုိ႕ အသက္ရွင္ေနတာလား….

(၂)..အသက္ရွင္ဖုိ႕ အတြက္ ထမင္းစားေနတာလား ဆုိတာကုိ အရင္ေမး….

ၿပီးမွ ထမင္းစားဖုိ႕ အသက္ရွင္ေနတယ္ ဆုိလဲ ထမင္းေကာင္းေကာင္းစားဖုိ႕ မငတ္ဖုိ႕

ရွာေဖြရင္း လူသက္တန္းရွိသေလာက္ေနၿပီး စားသြားၾကေပါ႔ေလ….

ဒါမွမဟုတ္ ငါဟာ အသက္ရွင္ဖုိ႕ အတြက္ ထမင္းစားတယ္ဆုိရင္ ကုိယ္ဟာ ဘာေၾကာင္႕ အသက္ရွင္ခ်င္တာလဲ ဆုိတာ ေသခ်ာ စဥ္းစားသင္႕တယ္…။

ကုိယ္႕ အသက္ရွင္ျခင္းးဟာ လူ႕ အသက္ရွင္ျခင္းနဲ႕ ညီရဲ႕လား…ကုိယ္႕အသက္ရွင္ခ်င္ဟာ အတၱႀကိဳးစြဲရာ ပါတဲ႕ အသက္ရွင္ျခင္းလား..

ကုိယ္႕ အသက္ရွင္ျခင္းဟာ ကုိယ္ထင္ရာ ကုိယ္လုပ္ဖုိ႕ အတြက္လား..

မဟုတ္ဘူးဗ်..

အဲ႕ဒါေတြ တစ္ခုမွ မဟုတ္ဘူးဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္ ခု အခ်ိန္ မွာမွ ကၽြန္ေတာ္ သိလုိက္ရတယ္..။

ေနာက္က်ေနေတာင္ေနပလား မသိပါဘူး…။

လူတစ္ေယာက္ အသက္ရွင္တယ္….။ အဓိပၸါယ္ျပည္၀ေသာ လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခ်င္တယ္ ဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ေတြ ေပးဆပ္ရမယ္… တကယ္ေတာ႕ ေပးတာဟာ ယူတာပဲ…။

လူစစ္လူမွန္ ျဖစ္ဖုိ႕ အရင္ဆုံး ဘယ္သူ႕ကုိ ေပးဆပ္ရမလဲ ကုိယ္႕ကုိကုိယ္ ေကာင္းမြန္တဲ႕ ဘ၀ပုိင္ရွင္ျဖစ္ဖုိ႕ ေပးဆပ္ရမယ္…ၿပီးရင္ ကုိယ္႕မိသားစု အသုိင္းအ၀ုိင္းေဆြမ်ဳိး ၿပီးေတာ႕မွ ကုိယ္႕ရပ္ ကုိယ္႕ရြာ…. ၿပီးမွ ကုိယ္႕တုိင္းျပည္ ကုိယ္႕လူမ်ဳီး..ေနာက္ထပ္ၿပီးေတာ႕မွာ ကုိယ္႕ဘာသာ ကုိယ္႕သာသနာ ….အဆုံးေတာ႕ ကုိယ္ေနထုိင္ရာ ကမာၻေျမႀကီး …

ဒီလုိ အဆင္႕ဆင္႕ လူတစ္ေယာက္ပီသဖုိ႕အတြက္ ႀကိဳးစားရွင္သန္သင္႕တယ္..။ဒီလုိမွ မဟုတ္ ကုိယ္႕ဘ၀ေတာင္… ကုိယ္႕မိသားစု အသုိင္းအ၀ုိင္းေတာင္ ေကာင္းေအာင္ မလုပ္ႏုိင္ေသးပဲ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕က အမ်ားေကာင္းက်ဳိး… ဘာသာ ေကာင္းက်ဳိး ႏုိင္ငံ႕ေကာင္းက်ဳီး လုပ္မယ္ဆုိ.. လုပ္ေနတယ္ဆုိ….ဘယ္လုိမွ ၾကည္႕ေကာင္းတဲ႕

လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ သြင္ျပင္ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး…။ ကုိယ္႕ကုိ ျမင္ၾကတဲ႕ ပညာရွိသူေတာ္ေကာင္းေတြကလဲ လက္ခံၾကမွာ မဟုတ္ဘူး…။

ဒီလုိပဲ ကုိယ္႕ရင္ဘတ္ထဲမွာ ဘာဟာ ဘာလုိ႕ အစြဲထား ကန္႕သတ္ေနျပန္ရင္လည္း ဘယ္လုိမွ ကုိယ္ဟာ လူတစ္ေယာက္ လူစစ္လူမွန္ တစ္ေယာက္ ဘ၀ရမွာ မဟုတ္ဘူး..။

ဘာလုိ႕ဆုိေတာ႕ စဥ္းစားၾကည္႕ေလ လၻက္ရည္ ထဲ႕ထားတဲ႕ ခြက္တစ္ခုကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ေရထဲ႕ဖုိ႕ ျဖစ္မလား…ႏြားႏုိ႕ျပည္႕ေနတဲ႕ ခြက္ကုိ လိေမၼာရည္ျဖည္႕လုိ႕ရမလား…။

ဒါေၾကာင္႕ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ေတြ တကယ္လူေတြ ျဖစ္ခ်င္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႕ ဒီကေန ကုိယ္သိသေလာက္ေလး ေျပာျပခ်င္ပါတယ္…. လူတစ္ေယာက္ျဖစ္ခ်င္ရင္ ကုိယ္႕ရင္ဘတ္ႀကီးကုိ ဗလာၿကီးထားထားပါ…ဘာလာလာထဲ႕ႏုိင္ေအာင္ေပါ႔…။ ထဲ႕ၿပီးသားေတြကုိလဲ ရင္ဘတ္ထဲမွာ.. ဦးေႏွာက္ အသိတရားႀကီးထဲမွာ အၾကာႀကီးသိမ္းမထားပါနဲ႕..။

ဘာလုိ႕ဆုိေတာ႕ ေလာကမွာ

မသိမွဳက သိမွဳကုိ ေႏွာက္ယွက္တယ္….။

သိမွဳက ကုိယ္႕ကုိ ေႏွာက္ယွက္တတ္လုိ႕ပါပဲ….ေႏွာက္ယွက္တယ္ ဆုိတာထက္

ကုိယ္ဘ၀ကုိ ဖ်က္ေလာက္တဲ႕ အထိေတာင္ သူက စြမ္းေဆာင္ႏုိင္ပါတယ္..။

ေနာက္ဆုံးေျပာရရင္

ေလာကမွာ ဘယ္သီအုိရီမွ မူေသဆုိတာ မရွိပါ…။

ကႀကီး။ (31.7.2014)