“လိုအပ္ ေတာင္႔တ ……..ေမွ်ာ္လင္႔…….ေၾကာင္႔က်”

 

2011 ဇူလိုင္26 က်ေနာ္နဲ႔ကိုေအာင္ေမာင္း အလုပ္ကိစၥနဲ႔မုိးကုတ္ကုိ တက္ခဲ႔ၾကပါတယ္။

ရတနာေျမ ဒယ္အုိးထဲက ျမဳိ႕ကေလး ဓါတ္ပုံေတြထဲမွာသာ ေငးခဲ႔ရေပမယ္႔တစ္ခါမွေတာ႔မေရာက္ဘူးခဲ႔။

အေကြ႔ေပါင္း 999 ေကြ႔ရွိတယ္လုိ႔ ၾကံၾကံဖန္ဖန္မွတ္သူက မွတ္ထားပါေသးတယ္။

မန္းေလးျမိဳ႔ေျမာက္ဘက္ မန္းေလးေတာင္ၾကီးကုိပတ္လုိ႔ထြက္၊

အုိးဘုိ ေရႊက်င္ကုိ ေက်ာ္လုိက္ျပီဆုိတာနဲ႔ ရိတ္သိမ္းခ်ိန္နီးေနတဲ့အ၀ါေရာင္ စပါးခင္းေတြမွာေတြ႔ရတာ

စိတ္ၾကည္နူးစရာေကာငး္လွပါတယ္။

မႏၱေလးျမဳိ႔ေျမာက္ဘက္ကုိထြက္တဲ႔လမး္ဘက္ကုိ မေရာက္တာ ၾကာျပီလုိ႔ဆုိနုိင္ပါတယ္။

ၾကာနီကန္သုႆန္ကုိ နာေရး လုိက္ပုိ႔တာကလြဲရင္ သူ႔ရဲ႕ေျမာက္ဘက္ကိုေက်ာ္လြန္လုိ႔မသြားျဖစ္ခဲ႔ပါဘူး။

တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ျမဳိ႔ျပင္ကုိေရာက္ေလ က်ယ္ျပန္႔လြတ္လပ္တဲ႔ျမင္ကြင္းေတြကို ေတြ႔ရေလပါဘဲ။

မတၱရာကိုေက်ာ္တာနဲ႔အေရွ႕ဘက္မွက ေတာင္စဥ္တနး္ ေတြ၊

အေနာက္ဘက္မွာေတာ႔ စိမ္းတခ်ဳိ႔၀ါတစ္ခ်ဳိ႔စပါးခင္းေတြထဲမွာေနပူတာေတာင္ဂရုမထားနုိင္အားဘဲလုပ္ငန္းခြင္ဆင္းေနၾက။

ကားေလးက ေျမာက္ဘက္ကိုသြားရင္း ဟုိး အေနာက္ဘက္ေ၀းေ၀းမွာျဖဴေဖြးေနတဲ႔ေက်ာက္ေဆာင္ၾကီးေတြ႔လုိ႔ေမး
ၾကည္႔ေတာ႔ “ စက်င္ေတာင္”လုိ႔ေျဖပါတယ္။

မ်က္ေစ႔တစ္ဆုံးရွိေနတဲ႔လယ္ကြင္းေတြရဲ႕အလြန္မွာ ထီးထီးၾကီးရွိေနတဲ႔ျဖဴေဖြးျမင္႔မားတဲ႔ေတာင္ၾကီးျမင္ရတာတမ်ဳိးလွပ၊

တျဖည္းျဖည္းနဲ႔နီးလာမွ ျဖဴေဖြးေနတဲ႔စက်င္ေက်ာက္ေတြကိုထမ္းထားတဲ႔အၾကီးအေသးတနး္စီေနတဲ႔

ေတာင္ၾကီးေလးလုံးကုိျမင္ရပါတယ္။

ဟုိေငးဒီေငးနဲ႔လုိက္သြားလုိက္တာ 11နာရီလက္ပန္လွေရာက္ေတာ႔ထမင္းစား။

ၾကက္ေၾကာ္ေရာင္းတဲ႔အသယ္ေလးေတြကေတာ႔ ေပါမွေပါ။

ကားတစ္စီးဆုိက္ျပီဆုိတာနဲ႔ ဆုိင္ပုိင္ရွင္ေက်နပ္ေအာင္

စားပြဲထုိးတာ၀န္ကုိပါတြဲလုိ႔ထမ္းရြက္ရင္း အေျပးအလႊားေစ်းေရာင္းၾကတာျမင္ေတာ႔ရင္ထဲမွာ………………..။

 

နာရီ၀က္ေလာက္နားျပီးဆက္သြား။            

မန္းေလးနဲ႔လက္ပန္လွ အကြာအေ၀းမုိင္ငါးဆယ္။

မုိးကုတ္ေရာက္ဘုိ႔ဆက္သြားမယ္ဆုိရင္ 76မုိင္။

ဆက္သြားလုိက္ေတာ႔ ေရႊတူးတဲ႔စခန္းေတြရွိလုိ႔ အေတာ္ေလးစည္ကားေနတဲ႔ဇရပ္ကြင္းကုိျဖတ္လာခဲ႔ပါတယ္။

ဇရပ္ကြင္းကုိေက်ာ္လုိ႔ေတာ္ေတာ္ေလးသြားလုိက္လုိ႔ေတာင္တက္လမ္းစျပီဆုိတာနဲ႔

ရာသီဥတုကလဲေျပာင္းလဲလုိ႔လာပါတယ္။

ေတာရိပ္ေတာင္ရိပ္နဲ႔ ေအးခ်မး္လုိ႔လာပါတယ္။

သိ္ပ္မၾကာခင္မွာဘဲ သပိတ္က်င္းနဲ႔မုိးကုတ္လမ္းခြဲ”ေဖာေတာ “ကုိေရာက္လာပါတယ္။

နုိင္ငံျခားသားမ်ားကေတာ႔ ခြင္႔ျပဳခ်က္မရွိဘဲ ဒီေဖာေတာ စခနး္ထက္ေက်ာ္လြန္ျပီးမသြားရဘူးဆုိတာ စာေရးထားလုိ႔

သိလုိ္က္ရပါတယ္။

က်ေနာ္တုိ႔စီးလာတဲ႔ကားေလးက အုံ႔မူိငး္ညဳိ႔ဆုိင္းေနတဲ႔ေတာင္တန္းေတြကို ေကြ႔၀ိုက္လုိ႔တက္ေနပါတယ္။

ကားနံေဘး၀ဲယာမွာေတာ႔ ၾကီးမားတဲ႔သစ္ပင္ေတြက အေပၚက စီးမုိးလုိ႔ ကားလမး္မကုိ ငံု႕ၾက ည္႔ေနသလုိပါဘဲ။

 

က်ေနာ္တုိ႔ကားေလးကေတာင္ေပၚကုိေရာက္လာတဲ႔အခါမွာ ကားလမး္နံေဘးနားကေတာထဲကေနျပီး

ပုလိုင္းထဲမွာမွ်စ္စုိ႔ေပါက္ေတြအျပည္႔နဲ႕ထြက္လာၾကတဲ႔လူေတြ၊

၀ါးလုံးစိမ္းေတြကို ထမ္းလာၾကတဲ႔လူေတြကိုေတြ႔ရပါတယ္။

လူေနအိမ္ေျခနဲ႔ မနီးမေ၀းေနရာမွာေတာ႔ မွ်စ္ေတြကုိ ဒုိင္ခံ၀ယ္တဲ႔ တဲေလးေတြကို ေတြ႔ရပါတယ္.

ကားဆရာကုိေမးၾကည္႔ေတာ႔ လူတစ္ေယာက္ကုိ ငါးပိႆာအမ်ားဆုံးဆယ္ပိႆာေလာက္ေတာ႔ရတယ္ေျပာပါတယ္။

ေတာင္ေပၚဘက္ေရာက္ေလ” မွ်စ္မုဆုိး”ေတြကို မ်ားလာေလေလပါဘဲ။

တစ္ဦခ်င္းစီေရာ နွစ္ေယာက္သုံးေယာက္တြဲေရာ အုပ္စုလုိက္ေရာ၊

ေယာက်္ားေရာ မိန္းမေရာ လူၾကီးေရာ လူလတ္ေရာ လူငယ္ေရာကားလမ္းနံေဘးမွာေျခလ်င္ေလွ်ာက္ေနသူတုိင္းမွာ

ပုလုိင္းတစ္လုံး ဓါးတစ္ေခ်ာင္း၊

ေနာက္ ေခါင္းေပၚခ်ိတ္ျပီးလြယ္ထားတဲ႔ ပုလုိင္းထဲမွာေတာ့ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြး မွ်စ္စုိ႔ေပါက္ၾကီးေတြ ၊။

ျဖဴေဖြးေနတဲ႔ မွ်စ္တုတ္တုတ္ၾကီးေတြကို ျမင္ရတာနဲ႔စားခ်င္စရာ။

တစ္လမ္းလုံးမွာလဲ မွ်စ္ရွာသူေတြ အဆက္မျပတ္ေတြ႔ေနရပါတယ္။

သြားေနရငး္တစ္ေနရာမွာေတာ႔ မိန္းမရြယ္တစ္ေယာက္လက္ထဲမွာ မူိဦးနက္ေတြ အတြဲလုိက္ၾကီးဆြဲလာတာေတြ႔ေတာ႔

ကားဆရာက ကားကုိလမ္းေဘးထုိးရပ္လုိက္ပါတယ္။

(ေကာင္မေလးလက္ထဲက မူိေတြက ဆယ္ပြင္႔ေလာက္ရွိပါတယ္။

ေနာက္အခုမွခူးလာေတာ႔ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္နဲ႔အပြင္႔ေတြကလဲ အၾကီးၾကီးပါ)

မူိေတြကုိင္ထားတဲ႔သူကုိဘယ္ေလာက္နဲ႔ေရာင္းမွာလဲလုိ႔ေမးေတာ႔  1500လုိ႔ေျပာပါတယ္။

ကားဆရာက တစ္ေထာင္ရမလားလုိ႔ ဆစ္လုိက္ေတာ႔ ယူသြားဆုိေပးလုိက္ပါတယ္။

က်ေနာ္႔တုိ႔ကားေရွ႔ခန္းမွာထုိင္လာတဲ႔အမ်ဳိးသမီးက အဲဒီမူိအတြဲၾကီးကုိ ၾကည္႔ျပီးသြားရည္ယုိေနပါတယ္။

ပါးစပ္ကလဲ “တန္လုိက္တာ တန္လုိက္တာ”နဲ႔တဖြဖြ။

ကားဆရာကလည္းေျပာပါတယ္။

“ဒါလမ္းမို႔လုိ႔ဒီေစ်းနဲ႔ဆစ္ရတာ ေရွ႔နားေလးကဆုိင္ေတြကိုေရာက္ရင္ သုံးေလးေထာင္ေလာက္ေပးရမွာ”လုိ႔ေျပာသံၾကားေတာ႔

ေရာင္းလုိက္တဲ႔ေကာင္မေလးအစား ၾကားထဲက က်ေနာ္က ႏွေမ်ာေနမိပါတယ္။

 

ဒီလုိမူိအတဲြလုိက္ၾကီးေတြ႔ရေတာ႕႔ မႏွစ္တုနး္က ေမျမဳိ႔ကုိသြားရင္ ၾကဳံခဲ႔တာေလးကုိ ျပန္သတိရမိလုိက္မိလုိ႔ပါ။

မႏွစ္ကဒီလုိမုိးရာသီမွာဘဲေမျမဳိ႔ကို က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔သြားၾကပါတယ္။

ျပည္ခ်စ္ဘုရားက အျပန္ ေစ်းေလးနားေရာက္ခါနီး လမ္းေဘးက သစ္ပင္ေအာက္မွာ မူိေတြကုိခ်ေရာင္းေနတာ

ေတြ႔ေတာ႔ ဆုိင္ကယ္ရပ္ျပီးေစ်းေမးၾကပါတယ္။

တစ္တြဲမွာ မူိေျခာက္ပြင္႔စီေလာက္ အၾကီးအေသးမွ်စီးထားပါတယ္။

မူိကလဲငါးတြဲေလာက္ရွိပါတယ္။

က်ေနာ္တုိ႔အဖြဲ႔က ဆုိင္ကယ္သုံးစီး။

ေစ်းေမးၾကည္႔ေတာ႔တစ္တြဲ  ၅၀၀၀က်ပ္။

အားလုံးယူမယ္ တတြဲကိုိ ၄၀၀၀ ထားပါဆုိေတာ႔ ထုိင္ေနတဲ႔အေမၾကီးက တစ္ခ်က္စဥ္းစားသလုိလုပ္ျပီး

ေခါင္းျငိမ္႔ပါတယ္။

က်ေနာ္တုိ႔အဖြဲ႔ က ပုိက္ဆံရွင္းမယ္လုပ္ေနတုနး္ခပ္လွမ္းလွမ္းက ေဂၚရခါးညြန္႔ေတြေရာင္းေနတဲ႔

ေကာင္မေလးက ထလာျပီး “အေမ မူိေတြ ကိုဘယ္ေလာက္နဲ႔ေပးလဲလုိက္လဲ”လုိ႔ ေမးေတာ႔

သူ႔အေမက“တစ္တြဲ ၄၀၀၀ နဲ႔ အကုန္ေပးလုိက္တာ “လုိ႔

ျပန္ေျဖေရာ “ ဒီေစ်းဘယ္ရမလ”ဲ ဆုိျပီး က်ေနာ္တုိ႔ကို သူ႔အေမက မသိလို႔ေစ်းမွားေရာင္းတာလုိ႔ေျပာပါတယ္။

၄၅၀၀ ေတာ႔ေပးပါလုိ႔ေျပာေတာ႔ က်ေနာ္တုိ႔ကလဲ ေစ်းျပတ္ျပီးသားကုိ တုိးမေပးနုိင္ဘူးလုိ႔ေျပာလုိက္ပါတယ္။

ဒါနဲ႔ဘဲ မ၀ယ္ျဖစ္ခဲ႔ၾကပါဘူးဆုိပါေတာ႔။

 

က်ေနာ္ေတြးေကာင္းေနတုနး္ စကားအေျပာေကာင္းတဲ႕ကားဆရာေလးက

“ေလးေလးရာ သူတုိ႔က ေတာထဲက ခူးလာတဲ႔သူဆုိေတာ႔ လူဘဲရင္းရတာေလ။

ေနာက္ျပီး အသားငါးကလဲ ၀ယ္ခ်င္တုိငး္၀ယ္စားလုိ႔မရ။

ဒီေတာ႔အိမ္နားက အသီးအရြက္ကေလးေတြခူးခက္ခ်က္ ဆန္ဘုိးဆီဘုိးရရင္သူ႔အတြက္အဆင္ေျပျပီ

ဆုိေတာ႔ တစ္ေထာင္ဆုိလဲေရာင္းမွာဘဲ။” လုိ႔ေျပာေနပါတယ္။

@  @ @ @  @ & @  @ @ @  @ & @  @ @ @  @ & @  @ @ @  @ &

 

 

က်ေနာ္တုိ႔ မုိးကုတ္ေရာက္တဲ႔ည က်ေတာ႔ ညေနစာ ထမင္းစားထြက္ရင္းတည္းခိုးခန္းနားေလးမွာရွိတဲ႔ညေစ်းေလးကို လမ္းေလွ်ာက္ၾကပါတယ္။

လမ္းေဒါင္႔နားေလးမွာ အင္တာနက္ဆုိင္ေလးတစ္ဆုိင္ရွိတယ္။

အဲေတာ႔လဲ ရန္ကုန္သြားတုန္းကလုိ႔ မနက္ေစာေစာ အင္တာနက္ဆုိင္ ထုိင္လုိ႔ရနုိင္တယ္ေပါ႔။

ေနာက္ ပူရီ တုိရွည္ ခ်ပါတီရတယ္လုိ႔ စာေရးထားတဲ႔ အိႏၵိယ စားေသာက္ဆုိင္ေလးကိုေတြ႔ေတာ႔ မနက္လာစားမယ္ဆုိျပီး

စိတ္ကူးထားၾကပါတယ္။

မနက္ ေျခာက္နာရီေလာက္ အိပ္ယာထ လမ္းေလ်ွာက္ 7နာရီထုိးခါနီးေလာက္ ညကေတြ႔တဲ႔ဆုိင္ေလးကုိ

မုန္႔စားဘုိ႔လာေတာ႔ ဆုိင္ကမဖြင္႔ေသးပါဘူး။

ကိုးနာရီေက်ာ္ေလာက္မွ ဖြင္႔မယ္လုိ႔သိရပါတယ္။

အဲဒါနဲ႔ဘဲ လမ္းေဒါင္႔နားက ရတနာေကာငး္ကင္စာေပနဲ႔မ်က္နွာျခင္းဆုိင္မွာရွိတဲ႔ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ေလးမွာဘဲ

မနက္စာ စားလုိက္ၾကပါတယ္။

အဲဒါနဲ႔ညကေတြ႔လုိက္တဲ႔အင္တာနက္ဆုိင္ေလးကိုၾကည္႔လုိက္ေတာ႔ ေသာ႔ပိတ္ရက္သား။

သူလဲကိုးနာရီဘဲေနမွာလုိ႔ေတြးမိေတာ႔ ေျခဦးတည္႕ရာလမ္းေလ်ွာက္လုိ႔လာခဲ႔ၾကပါတယ္။

 

မနက္7နာရီေက်ာ္ေပမယ္႔

မနက္ေစာေစာ ကားဟြန္းသံမရွိ ၊

ကေလးငုိသံမရွိ၊

ဟန္းဖုနး္ျမည္သံမရွိ

ျမဳိဳ႔ေလးက    ပကတိ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္။

လမး္ေပၚမွာရွိေနတဲ႔ အနည္းငယ္ေသာလူေတြကလဲ ေအးေအးေဆးေဆး။

ကားေတြကလဲေအးေဆး၊

ဆုိင္ကယ္ေတြကလဲေအးေဆး၊

ခရီးသည္ေစာင္႔ေနရွာတဲ႔ ဆုိင္ကယ္ ကယ္ရီေတြကလဲ “ဘယ္သြားမလဲ”လုိ႔ေမးတာကလြဲရင္ေအးေဆး၊
ရာသီဥတုကလဲေအးေဆး၊

အားလုံးေအးေဆး၊

ျပာေလာင္ခတ္သူမရွိ ပူပန္ေၾကာင္႔ၾကသူမရွိ အခ်ိန္မမွီမွာစုိးသူမရွိ။

က်ေနာ္ေန႔စဥ္က်င္လည္ျဖတ္သနး္ခဲ႔ရတဲ႔ မႏၱေလးနဲ႔ဆုိရင္ တျခားစီပါဘဲ။

 

မန္းေလးမွာဆုိရင္ မနက္5း15 အိပ္ယာထ။

လမ္းေလွ်ာက္အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ႔ 7း45၊

ဒီ အခ်ိန္ဆုိရင္ကုိ တစ္ခါတစ္ေလ ဖုန္းျမည္သံေတြက က်ေနာ္႔ကို စတင္လုိ႔ေမာင္းနွင္ပါျပီ။

7း15 ေရခ်ဳိး ျပီးရင္ဆုိင္ကယ္ထုတ္ လမး္မေပၚေရာက္ျပီဆုိတာနဲ႔ပူေလာင္ျခင္းေတြနဲ႔မနက္ခင္းကုိစဖြင္႔ရပါေတာ႔တယ္။

ဆုိင္ကယ္ေမာင္း ေနရင္းဖုနး္၀င္လာေတာ႔လဲဆုိင္ကယ္စီးရင္းေျပာ။

လမ္းမေပၚမွာတေျဗာေျဗာနဲ႔ေမာင္းေနတဲ႔ ဆုိင္ကယ္သမားကိုၾကည္႔ေရွာင္၊

လီဗာကိုအသားကုန္နင္းလုိ႔ တျဗဲျဗဲနဲ႔အသံေတြေပးေနတဲ႔ ခရီးသည္တင္ကားေတြကုိ ေသမွာေၾကာက္ေတာ႔ဖယ္ေပး၊

ကိုယ္္ကလဲ လမ္းမေပၚတက္နင္းခ်င္တဲ႔ စက္ဘီးသမားကို ဟြန္းတတီတီေပးလုိ႔ေမာင္းခ်၊

လမ္းေလွ်ာက္စရာ လူသြားစၾကၤန္မရွိလုိ႔ လမ္းေပၚတက္ေလွ်ာက္တဲ႔ေျခလ်င္သမားကို စက္ဘီးသမားက

ကလင္ ကလင္အသံေပးလုိ႔ ေဘးဖယ္ခုိင္း။

အင္မတန္မွရင္ေမာစရာေကာငး္ေသာမနက္ခင္းကို ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ်ျဖတ္သန္းေနရတာေမာလွပါတယ္။

 

က်ေနာ္ရန္ကုန္ကုိခဏေရာက္တဲ႔အခ်ိန္ မွာေတာ႔ မန္းေလးမွာလူမ်ားတယ္ရူပ္ယွက္ခတ္တယ္ဆုိတာ

ရန္ကုန္နဲ႔ယွဥ္လုိက္ေတာ႔ မန္းေလးစည္တယ္ဆုိတာ ေတာဘုရားပြဲသာသာ။

လမ္းေပၚမွကားအျပည္႔ ကားထဲမွာလူအျပည္႔။

လမ္းေပၚမွာလမ္းေလွ်ာက္သူကလဲအျပည္႔၊

မ်က္နွာေတြေပၚမွာလဲ ပူပန္မူ႔အျပည္႔၊

လမ္းေပၚမွာအေျပးသြားေနတဲ႔ တကၠစီသမားမ်ားမွာလဲဘယ္သူမ်ားလွမ္းေခၚမလဲဆုိတဲ႔

အသံနားစြင္႔လို႔ ေမွ်ာ္လင္႔ျခငး္ေတြအျပည္႔၊

ကားၾကဳိကားၾကားမွာ အတင္း၀င္အတင္းထြက္အသက္လုျပီးေစ်းေရာင္းေနရွာတဲ႔

ပနး္သယ္ေတြ ဂ်ာနယ္သယ္ေလးေတြရဲ႕မ်က္နွာမွာလဲ ေမွ်ာ္လင္႔ျခင္းေတြအျပည္႔၊

မျမင္နုိင္ေသာအင္အားၾကီးမားတဲ႔အရာတစ္ခုက ျမဳိ႔မွာေနတဲ႔ သက္ရွိသက္မဲ အားလုံးကို

အျမန္ႏုနး္တစ္ခုေရာက္ေအာင္ေမာင္းနွင္ေနသလုိပါဘဲ။

ေမာပါတယ္။

@@@@@&  @@@@@&  @@@@@& @@@@@&  @@@@@&

ေန႔လည္ပုိင္းအလုပ္အားတဲ႔အခါမွာေတာ႔ အင္တာနက္ဆုိင္ကုိ ေရာက္ျဖစ္ပါတယ္။

ကုိယ္႔ထဲကုိေရာက္ေနတဲ႔ေမးလ္ေတြဖတ္ ကုိယ္ကလဲပုိ႔စရာရွိတာကို ပုိ႔ဘုိ႔ေပါ႔။

ဆုိင္ေလးက သိပ္မက်ယ္ေပမယ္႔စက္ကေတာ႔အလုံးႏွစ္ဆယ္ေလာက္။

ထူးျခားတာက စက္အားလုံးကလက္ေတာ႔ေလးေတြကို သီးသန္႔ေမာက္စ္နဲ႔ကီးဘုတ္တြဲခ်ိတ္ေပးထားတာပါ။

ေကာ္နက္ရွင္ေတာ္ေတာ္ေလးေကာင္းပါတယ္။

ပုံေလးေတြတင္လုိက္တာနဲ႔ ခဏေလးနဲ႔တက္သြားေတာ႔ အေတာ္ေလးကုိ စိတ္ေက်နပ္စရာေကာငး္လွပါတယ္။

ေနာက္စက္အျပည္႔လူအျပည္႔ျဖစ္ေနေပမယ္႔ ဘာသံမွသိပ္ဆူဆူညံညံမၾကားရတိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္။

 

က်ေနာ္မန္းေလးမွာလဲၾကဳံတဲ႔ေနရာမွာ ၾကဳံသလုိဆုိင္ေပါက္ေစ႔၀င္လုိ႔ အင္တာနက္သုံးတတ္ပါတယ္၊

ဆုိင္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ႔ဆူညံပြက္ေလာရုိက္လုိ႔ ဂိမ္းေဆာ႔ေနတဲ႔သူေတြ၊

Vz0 ကေနခ်က္လုိ႔ၾကဴေနသူေတြ ေတြ႔ရသလုိ အေ၀းမွာအလုပ္သြားလုပ္ေနသူေတြကို မိသားစုလုိက္ၾကီး

လာစကားေျပာေနတာ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္နဲဆူညံပြက္ေလာရုိက္။

တစ္ခါတစ္ေလ သူငယ္ခ်င္းအုပ္စုလုိက္ၾကီးခ်က္တင္ကေန ဟုိဘက္ကတစ္ေယာက္ထဲကို၀ုိင္းက်ပ္လုိ႔

ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီးေအာ္လုိ္က္ဟစ္လုိက္။

 

က်ေနာ္ရန္ကုန္မွာခဏေရာက္ေနတုန္းက မနက္လမး္ေလ်ွာက္ရင္းအင္တာနက္ဆုိင္ကုိ ၀င္ထုိင္တတ္ပါတယ္။

အဲဒီဆိုိင္ကေလးကမနက္6း30ဆုိရင္ဆုိင္ဖြင္႔ပါတယ္။

အဲဒီဆုိင္ေလးမွာ မနက္ေစာေစာဆုိရင္ နုိင္ငံျခားကုိ ဖုန္းလာဆက္သူေတြမ်ားပါတယ္။

ရန္ကုန္ေနတဲ႔တစ္ပါတ္လုံးလုံး အဲဒီဆုိင္ေလးမွာ က်ေနာ္ေန႔တုိင္းေလာက္ေရာက္ေတာ႔

ဇာတ္လမ္းေပါငး္စုံကုိ နားဆင္ရပါတယ္။

“အိမ္ကုိပုိက္ဆံျပန္မပုိ႔တဲ႔သားကုိ အိမ္သတိရဘုိ႔လာေျပာေနတဲ႔မိခင္ရဲ႕ေခ်ာ႔ေခ်ာ႔ေမာ႔ေမာ႔အသံ”

“သားပုိ႔ေပးလုိက္တဲ႔ပုိက္ဆံက 123ဇာတ္ေမ်ာထဲမွာပါသြားလုိ႔သားကုိေဖ်ာင္႔ျဖျပီး အယူခံ၀င္ေနတဲ႔အေဖ”

“အေ၀းေရာက္ေနတဲ႔သမီးေလးကုိ အႏၱရာယ္ကင္းေစဘုိ႔ တရားစာေတြလာရြတ္ျပေနတဲ႔ေမေမ”

“ေမာင္႔ကိုလြမး္တဲ့အေၾကာင္း လူမ်ားၾကားမွာကုိေတာင္ မရွက္မေၾကာက္ႏုိင္ဘဲ ခ်စ္ခြန္းဖြဲ႔သီလုပ္ေနတဲ႔ ညကေလး”

“မင္းကေလးႏုိင္ငံျခားေရာက္ေအာင္ မမကဘယ္လုိ႔ေငြေတြအကုန္ခံရတဲ႔အေၾကာင္းအခုေတာ႔မင္းရွာလုိ႔ရသမွ်ကုိ

မင္းအေမလက္ထဲအပ္ေတာ႔ မမက လက္ေ၀ခံျဖစ္ေနလုိ႔ လာငုိျပေနတဲ႔ ေမာင္ေလးရဲ႕မမ ”

“အေ၀းေရာက္ေနတဲ႔အေဖ ပုိ႔တဲ႔ ပုိက္ဆံနဲ႔ တုိက္ေဆာက္ေနတာကို ႔အေသးစိတ္အစီရင္ခံစာလာတင္ေန႔တဲ႔သားလူမမယ္”

“yah yah ဆုိတာကိုဘဲထပ္ကာတလဲလဲေအာ္လုိ႔ မီးက်ဳိးေမာင္းပ်က္ အဂၤလိပ္စကားနဲ႔ ဟုိဘက္ကလူကို ၾကဴေနတဲ႔လူ”

“စားျပီးနားမလည္ လုပ္သြားတဲ႔သူကိုရန္ေတြ ေတြ႔ေနတဲ႔ အလန္းမေလး”

“ခ်စ္စခင္စၾကင္နာစထင္ပါရဲ႕မရနုိင္မွနး္သိရဲ႕နဲ႔ တရႊတ္ရႊတ္နဲ႔အၾကင္နာေတကိုေပးျပေနတဲ႔သူ”

“အေ၀းေရာက္ေနတဲ႔ေမေမၾကီးကုိ မီးမီးေလးေရာ ေဖေဖၾကီးကေရာလြမ္းေနတယ္ဆုိတာကိုလာေျပာျပေနတဲ႔

အသက္20ေလာက္သာရွိေသးတဲ႔ကေလးအေဖ”

ဒါေတြကုိၾကားရေတာ႔ ကိစၥမ်ားေျမာင္လူတုိ႔ေဘာင္ဆုိတာေလးကို သြားသတိရမိပါတယ္။

လူေနမူ႔ထူထပ္ေလေလ လုိအပ္ခ်က္မ်ားေလေလ ျပႆနားမ်ားေလေလ

လူေတြကသနားစရာေကာင္ေလေလလုိ႔ထင္ပါတယ္။

@@@@@&  @@@@@&  @@@@@& @@@@@&  @@@@@&

က်ေနာ္တုိ႔ မုိးကုတ္မွာႏွစ္ညအိပ္အလုပ္ကိစၥေတြျပီးေတာ႔ျပန္လာပါတယ္။

အဆင္ေျပတာလဲရွိ မေျပတာလဲရွိေပါ႔။

မနက္8နာရီေလာက္မွာ မုိးကုတ္က ျပန္ဆင္းလာပါတယ္။

လမ္းကေလးက ေကြ႔ေကြ႔ေကာက္ေကာက္ စိမး္စိမ္းစုိစုိ

ေတာင္ေတြက လမး္ကုိ စီးမုိးလို႔ငုံ႔ၾကည္႔ေနပါတယ္။

လူကသာ လမ္းေပၚမွာကားကိုစီးလုိ႔လာေနေပမယ္႔ စိတ္ေတြကေတာ႔ မေရာက္ေသးတဲ႔မႏၱေလးမွာ။

ဟုိေရာက္တာနဲ႔ဘာလုပ္ရမယ္ညာလုပ္ရမယ္ဆုိတာကို ၾကဳိတင္ေတြးလုိ႔စီစဥ္လုိ႔ ပူပန္လုိ႔ေပါ႔။

လမး္တစ္ေလ်ာက္လုံးမွာေတာ႔ ပုလုိင္းေလးလြယ္ ဓါးကေလးခါးထုိး

ေတာထဲ၀င္မွ်စ္ခ်ဳိးဘုိ႔အတြက္ ေအးေအးေဆးေဆးလမ္းလွ်ာက္ရင္ ေဆးလိပ္ကေလးတဖြာဖြာ

အပူအပင္ကင္းမဲ႔တဲ႔သူတုိ႔ကုိ အားက်စရာ။

ေတာထဲ၀င္မွ်စ္ခ်ဳိး မူိရွာ ၀ါးခုတ္ သြားမယ္႔သူအားလုံးၾကည္႔ရတာ

စိတ္သက္ေတာင္႔သက္သာ။

မေရာက္ေသးတဲ႔ေနရာအတြက္ ၾကဳိတင္လုိ႔ျပင္ဆင္ေနရတဲ႔က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔ေတာ႔ အပုံၾကီးကြာေပါ႔။

ျငိမ္းခ်မ္းတာျခင္းေျပာပါတယ္။

 

တကယ္ေတာ႔ေလာကမွ လူရယ္လုိ႔ျဖစ္လာရင္လုိအပ္ခ်က္ေတြအတြက္ေမြးဖြားလာသလုိပါဘဲ။

တုိးတက္ေလေလ လုိအပ္ခ်က္ေတြပုိမ်ားေလေလ၊

ေတာင္႔တရမူ႔ေတြလဲမ်ားေလေလပါဘဲ။

ေတာင္႔တတယ္ဆုိတာ ေမ်ွာ္လင္႔တာပါဘဲ။

ေမွ်ာ္လင္႔တယ္ဆုိမွေတာ႔ရမွ ရပါ႔မလားဆုိတဲ႔ေၾကာင္႔ၾကမူ႔ကို အစုိင္အခဲတစ္ခုလုိျဖစ္တည္လုိလာပါေတာ႔တယ္။

က်ေနာ္တုိ႔လုိ႔ ျမဳိ႔ေန ပညာတတ္လူတန္းစားမွာေတာ႔ မရနုိ္င္ေသးတဲ႔ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္မ်ားအတြက္ပူပန္ေၾကာင္႔ၾကလုိ႔ေနခ်ိန္မွာ

လမး္မွာေတြ႔ခဲ႔တဲ႔ မွ်စ္အခ်ိုဳးထြက္ေနသူမ်ားကေတာ႔ တစ္ေန႔မွ်စ္ငါးပိႆာေလာက္ရရင္ေတာ္ျပီလုိ႔

စိတ္ပုိင္းျဖတ္နုိင္တဲ႔အတြက္သူမွာ ပူပန္ေၾကာင္႔ၾကမူ႔နည္းပါးလုိ႔ေနပါတယ္။

ပုိစိတ္ခ်မ္းသာတယ္လုိ႔ေျပာနုိင္ပါတယ္။

ေမျမဳိ႔မွာေတြ႔တယ္ မူိေရာင္းတဲ႔ေကာင္မေလးနဲ႔မုိးကုတ္လမ္းကမူိေရာင္းတဲ႔ေကာင္မေလး

လုိအပ္ခ်က္ျခင္းမတူညီတဲ႔အတြက ္ေတာင္႔တမူျခင္းလဲမတူနုိင္ပါဘူး။

လုိအပ္ခ်က္နည္းေလ ေတာင္႔တမူနည္းေလ။

ေတာင္႔တမူ႔နည္းေလေလ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္နည္းေလေလ။

ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္နည္းေလေလ ေၾကာင္႔ၾကမူ႔နည္းေလေလေပါ႔။

ေၾကာင္႔ၾကမူ႔နည္းေလေလ စိတ္ဆင္းရဲမူ႔နည္းေလေလေပါ႔။

ဒါေပမယ္႔ ေသေသခ်ာခ်ာစဥ္းစားမိျပန္ေတာ႔

တုိင္းျပည္တျပည္မွာ တစ္ေန႔မွ်စ္ငါးပိႆာရရင္ေတာ္ျပီဆုိတဲ႔လူေတြမ်ား မ်ားလာမယ္ဆုိရင္

စိတ္ေအးခ်မ္းမွာကေတာ႔ အမွန္ပါဘဲ။

ဒါေပမယ္႔ တုိင္းျပည္ကေတာ႔……………………………………

 

(ကိုေပါက္လက္ေဆာင္အေတြးပါးပါးေလး)

(6-8-2011)