အနုပညာသည္ မီဒီယာတစ္ခုခုကိုသံုးစြဲရေလ့ရိွသည္။ ထိုအထဲတြင္ စာ/ကဗ်ာက ပို၍ထူးျခားသည္။ အျခားအနုပညာမ်ားသည္ ပရိသတ္နွင့္ တိုက္ရိုက္ ထိေတြ.ရသည္။ ပန္းခ်ီသည္ အေရာင္မ်ား၊ပံုရိပ္မ်ားနွင့္ မ်က္ေစ့ကိုတိုက္ရိုက္ဆံုေပးသည္။ ဂီတက အသံနွင့္နားကို တိုက္ရိုက္စီးဆင္းေစသည္။ (စာသားပါေသာသီခ်င္းမ်ားကို ေခတၱ ထားပါ) ကဗ်ာကမူ တိုက္ရိုက္ထိေတြ.၍မရ။ ၾကားထဲ၀ယ္ စကားလံုးမ်ားျခားေနသည္။  စကားလံုး (text) မ်ားျဖစ္သည္။ ဘာသာစကားဟုမေျပာပါ။ ဘာသာစကား၀ယ္ စကားလံုးမ်ားခ်ည္းမဟုတ္ပါ။ Communication Process အတြက္ အေထာက္အကူျပဳေသာအရာတိုင္းပါ၀င္ေနပါသည္။ Body Language, Sign Language တို.ကိုသတိရေပးပါ။

စကားလံုးဟူ သည္မွာ အသံထြက္ သေကၤတမ်ားျဖစ္သည္။ ဥပမာ “လူ” ဟူေသာစာလံုးသည္ အေကာက္ကေလးတစ္ခုနွင့္ အေခ်ာင္းေလးႏွစ္ေခ်ာင္း သာျဖစ္သည္။ ဤမွာ ျပႆနာက ၀င္လာသည္။

++++++

စကားလံုးမ်ားသည္ အားလံုးကို ကိုယ္စားမျပဳနိုင္။ ဒါကလည္းေသခ်ာပါသည္။ အနီ ဟုေျပာလွ်င္ ဘယ္၍ ဘယ္မွ်နီသလဲ။ ၾကက္ေသြးေရာင္အနီ၊ ကတၱီပါနီ စသည္ျဖင့္ ထပ္မံ၍ ညြန္းဆိုရျပန္သည္။ ၾကက္ေသြးမျမင္ဘူးလွ်င္ ညြန္းဆိုပြဲႀကီး မဆံုးေတာ့ေၾကာင္း ေထာက္ျပၾကပါသည္။

ထို.ထက္ဆံုးသည္မွာ စိတ္ခံစားမွဳ အေျခအေနမ်ား။ နဂိုကတည္းက ထိေတြ. ဆုတ္ကိုင္မရေသာ အရာမ်ားကို အမည္တပ္ထားျခင္းကို ထပ္မံ၍ ပီသေအာင္ေဖၚထုတ္ေရးသည္ အေတာ္ပင္ခက္ခဲေသာ အလုပ္ျဖစ္ေပမည္။

သို.ေသာ္ ဘာသာစကားသည္အရွင္ျဖစ္သည္။ရာစုနွစ္မ်ားစြာ အတြင္း တေရြ.ေရြ.ဖြံ.ၿဖိဳးလာခဲ့သည္။ သူ.လမ္းသူရွာေဖြလာခဲ့သည္။ ျပန္ၾကည့္လ်ွင္ စကားလံုးမ်ားေပ်ာက္ပ်က္သြားျခင္း၊ အဓိပၸါယ္ အသစ္မ်ားထြက္လာျခင္း၊တိုးပြားလာျခင္းမ်ားျဖင့္ေ၀ဆာစည္ပင္ေနပါသည္။ ထိုသို. ေ၀ဆာေနမွသာ ေခတ္ႏွင့္ေလွ်ာ္ညီေသာ ၊ အသစ္အသစ္ျဖစ္ေသာ အာရံုမ်ားကို ကိုယ္စားျပဳ စကားမ်ားကို ေဖၚထုတ္နိုင္ေပမည္။

စကားလံုးမရိွဟု ေျပာခဲ့ေသာ္……….

စကားလံုးမရိွဟု စတင္တီထြင္သူမ်ားထင္ခဲ့ေသာ္…….

+++++++++

စကားလံုးမ်ားကို သိျခင္းဟူသည္ သဒၵါႏွင့္ အနက္ ႏွစ္ခုလံုးကိုသိျခင္းျဖစ္သည္။ ပစၥည္း တစ္ခုကို ျမင္ေနပါရက္ နာမည္မေခၚတပ္ျခင္းသည္ အနက္ကို သာ သိ၍ သဒၵါ မသိျခင္းျဖစ္သည္။ ပုရိေသာ ဟု ၾကား၍ သဒၵါကို သိေသာ္လည္း ဘာေျပာမွန္းမသိျခင္းသည္ အနက္ကို မသိျခင္းျဖစ္သည္။

သဒၵါႏွင့္ အနက္သည္ အမွန္စစ္စစ္ သီးျခားတည္ရိွေနေသာအရာမဟုတ္ေပ။ သဘာ၀တရားတခုေပၚတြင္ မီေနျခင္းသာ။ ပါဠိသံပါပါေျပာရလွ်င္ “နိရုတၱိ” ဟု ေခၚပါသည္။နိရုတၱိကို ေငြစကၠဴျဖင့္ ႏွိဳင္း၍ရပါသည္။ သဒၵါနွင့္ အနက္သည္ ေခါင္းႏွင့္ပန္းပမာသာျဖစ္သည္။ ေခါင္းျဖစ္ေစ၊ ပန္းျဖစ္ေစမပါေသာ ေငြစကၠဴသည္သံုးမရသကဲ့့သို. သဒၵါႏွင့္ အနက္မပါေသာ နိရုတၱိသည္ အစစ္မဟုတ္ေပ။

နိရုတၱိ အျဖစ္သံုးမရေသာ သဘာ၀တမ်ိဳးသာျဖစ္ပါမည္။ အမွန္စစ္စစ္ ဘာသာစကားကို သိျခင္းသည္ နိရုတၱိကို သိျခင္းပင္ျဖစ္ပါသည္။

သဒၵါႏွင့္ အနက္မပါေသာ ၊သို.မဟုတ္ တမ်ိဳးမ်ိဳးသာပါေသာ ဘာသာစကားသည္ ဘာသာစကားမမည္ပါ။ အသံုးခ်၍လည္းရမည္မထင္ပါ။

တကယ္ေတာ့ ကဗ်ာသည္ ဖတ္သူကဖတ္မွသာလွ်င္ ကဗ်ာ့တာ၀န္ထမ္းပါသည္။ မဖတ္လွ်င္ စာလံုးဟုေခၚေသာေကာက္ေကာက္ေကြးေကြး၊အတြန္.အလိမ္မ်ားသာ ျဖစ္ေနပါမည္။ စကၠဴတစ္ရြက္သာျဖစ္ေနပါမည္။ ဆင္ျခင္ေတာ္မူရန္ပါ။

ဆက္ရပါဦးမည္။